En weer raakt het gedicht dat ik vandaag op verzoek geschreven heb een gevoelige snaar.. die binnenin mij begint te trillen…

Ik was nog maar 3 jaar oud, toen jij mijn leven binnen stapte. Jij was het vriendje van één van mijn grote zussen. Er was meteen contact en sindsdien was ik je kleine zusje. Niet altijd even handig, want menig knus moment, werd door mij verstoord, omdat ik uit bed trippelde en even bij jullie kwam zitten. Ik groeide groter en jij werd mijn officiële zwager, als bruidsmeisje mocht ik natuurlijk bij het huwelijk aanwezig zijn. Ik was vaak bij jullie, ook toen er twee prachtige meisjes werden geboren. Wat was ik graag bij mijn zus en mijn grote zwager. Ik paste op, hielp mee, kwam vaak langs en ik voelde me een deel van het gezin. Ik trouwde zelf en in ons nieuwe huis was ook weer ruimte voor jullie allemaal. Wij boden onderdak op het moment, toen jullie woning verkocht was en het andere pand nog nèt niet bewoonbaar. De band werd er alleen maar sterker door. Ik voelde me rijk.. Geen idee, dat het niet eeuwig zou blijven duren.

Op 20 januari 1993, een druilerige woensdagmorgen, werd ik door mijn moeder gebeld.. Jij had een ongeluk gehad. Je was door een auto aangereden, door een chauffeur die op zoek was naar een cassettebandje. Al 21 jaren lang is deze 20e januari een dag, die steeds hetzelfde blijft. Het telefoontje. De reis naar het ziekenhuis. De tijd die vreselijk langzaam verstrijkt. De angst, de hoop, de vrees, de keiharde waarheid. Het opvangen van de meiden. De nacht samen gewaakt. De leegte erna.  Tijd heelt de wonde…nee.. tijd heeft mij geleerd, het gemis te plaatsen en door te leven. Het gemis dat steeds meer gevuld wordt met nog meer herinneringen.. nog meer woorden die jij gesproken hebt.. nog meer tips die jij mij gegeven hebt.. Mijn grote zwager….