Tijd

Geplaatst op door augustus 30, 2017
Reageer

Soms krijg ik een telefoontje en krijg ik het levensverhaal van iemand te horen. Soms wordt er dan ook aan mij gevraagd, wat ik heb meegemaakt .. soms wil diegene dan ook weten, hoe lang dat dan geleden is.  ”16 Jaar” is daarop mijn antwoord.  Ik merk vaak dat deze vraag gesteld wordt. Hoelang is het geleden?  Is dat van belang? Is een week erger, dan een jaar? Is een jaar weer erger, dan een decennium? Wat denken we te weten, wanneer de tijd verstreken is. Is er dan een conclusie te trekken, dat een gemis of verdriet voorbij moet zijn? Wat geeft het verstrijken van tijd aan?

In onze maatschappij wordt alles in tijd gemeten. Hoe snel mag je op de snelweg… dat gaat te langzaam, dus wordt deze opgevoerd naar 130 kilometerperuur! Hoe snel wordt een studie afgerond.. Dat duurt te lang, dus komen er straffen voor eventuele vertraging die opgelopen is. Hoe snel wordt het rouwproces doorlopen.. 1 Jaar? 2 Jaar? .. Dat gaat niet vlug genoeg.. dus..diegene wordt depressief genoemd.

Ik heb het gevoel dat de buitenwereld al heel snel van mening is, dat het rouwproces in dagen te tellen is. Dat een jaar gauw voorbij moet zijn en dat je dan het leven gewoon weer vieren kunt. Verjaardagen worden weer feestdagen. Visite is gezellig en vooral niet meer navragen hoe het voelt om iemand te missen. De tijd wordt als excuus gebruikt om weer normaal te kunnen of moeten doen.. en dat terwijl diegene die rouwt nooit meer ‘normaal’ zal zijn…

Voor altijd verbonden met jou

Forever en altijd

Voor altijd verbonden met jou

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Contact

Geplaatst op door augustus 18, 2017
6

Jarenlang had ik gezorgd en mijn tijd zo ingedeeld, dat ik 24 uur beschikbaar was, voor mijn kind. Toen zij overleed, bleek zo’n dag zomaar vele uren extra te hebben. Ik had geen idee wat ik met al de vrijheid aanmoest en greep automatisch naar mijn joggingschoenen. Ik wilde mijn conditie weer op peil brengen en rende in de rustige avonduren enkele kilometers met mijn neus in de frisse wind. Mijn gedachten konden komen en gaan en ik vond er een bepaalde troost in. De cadans van mijn voeten, het ritme van mijn ademhaling en de kalmte van het donker boden letterlijk bodem aan de oneindige diepe put.

Daar, onder het lopen, kwamen er plotseling enkele vragen, die meteen beantwoord werden. Ineens kwam er een stem, met een heel bekend gevoel erbij. Ineens ontstond er een gesprek en ik had geen idee waar het vandaan kwam. Ik bedacht het zeker allemaal zelf en ik zweeg erover. Ik besprak het met niemand, want dat was toch wel heel erg raar.

Nu, jaren later, weet ik dat dit mijn eerste contact met Annemiek weer was. Ik had vele vragen, die zomaar werden beantwoord. Ik kreeg uitleg, die ik domweg niet zelf kon hebben bedacht of geweten. Het werd me steeds duidelijker; de dood betekent niet, dat de persoon verdwenen is. De dood neemt het lichaam, maar niet de geest. De liefde blijft de verbinding vormen met de ziel die niet meer op aarde is, maar wel degelijk nog in ons bestaan. Van dat bestaan kunnen wij ons geen voorstelling maken, maar de overledenen groeien en ‘leven’ verder….

Ik noem het tegenwoordig ‘de andere kant van de lijn’. Ze zijn daar aanwezig en ze helpen, troosten en begeleiden ons. Ze zijn niet weg… We hoeven alleen maar contact te maken vanuit de liefde, vanuit ons hart. Geen verstandelijke beredenering, maar op gevoelsniveau, zoals je met diegene in verbinding stond toen deze nog lijfelijk bij je was.

Contact

Er blijft verbinding en contact

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Uit de kast en vol in het leven

Geplaatst op door juli 17, 2017
Reageer

De kast

Ik sprong uit de kast of eigenlijk schopte ik de deur open en danste naar buiten. De buitenwereld was prachtig. De zon scheen, de lucht was blauw en de vogels floten hun liedjes. Ik moest eerst wennen aan het felle licht. Knipperde een paar keer met mijn ogen en keek nog een keertje achterom, daar stond mijn veilige kast met een openstaande deur. Ik tuurde nog een keer naar binnen en zag tot mijn grote schrik, dat de muren grijs van kleur waren en het licht er niet kon schijnen. Eén enkel klein raampje bezat het. Ik fronste mijn wenkbrauwen en trok mijn schouders op. Had ik daar zoveel jaren in gezeten? Waarom? Wat was er aantrekkelijk in dat donkere hokje?

Ik stapte dapper verder. Niets was meer zoals het was. Mijn veilige plekje had ik achter me gelaten. Mijn automatisch piloot werkte niet meer. De richting was nog niet bekend en zou dat ook nooit meer worden.
Ik werd voor de buitenwereld een vrouw die op latere leeftijd ‘uit de kast’ is gekomen. “Je weet wel.. ;)”

Maar al wandelend over mijn prachtige weg, merkte ik dat er zich heel veel mensen in kasten bevinden. Een kast waar het veilig is en vertrouwd. Een hokje met een deur en een piepklein raampje. Men kan zien dat er een buiten is, maar niet dat je er als mens ook daadwerkelijk naar toe zou kunnen. Je moet dat namelijk niet doen en al helemaal niet durven! Pas op! De buitenwereld is raar en niet bekend. Pas op, doe zoals de rest en blijf in jouw veilige situatie zitten. Doe wat er van jou wordt verwacht, dan gaat alles goed. Denk wat er vanuit jouw kast wordt beleefd en bedenk niet, dat er nog veel meer te beleven valt.

Wij blijven als mens het liefst zitten waar je zit en verroert je niet. Je houdt de adem in… maar stikt nog nèt niet!

Die kast heeft helemaal niets met je geaardheid te maken. Dit beklemmende hokje vertegenwoordigt zoveel meer… het is voor elke mens van toepassing. Oude overtuigingen, opgelegde patronen, vastzittende rolverdelingen, benauwende meningen vormen met elkaar een keurslijf waardoor je je als mens niet vrij kunt voelen en niet voor jezelf kunt kiezen.

Ik hoop dat er een tijd komt, waarin je als mens zou kunnen kiezen wat je wilt. Niet vanuit een schijndemocratie met een geselecteerd aanbod en verder niet…  Nee, kiezen vanuit complete vrijheid met eigen talenten en wijsheid.

Maar je kunt natuurlijk ook nu al een stap maken, wanneer het te benauwd wordt!
Ik kan het je van harte aanbevelen!

Breek uit de kast en voel wat er werkelijk voor je klaarligt!
Heb je ondersteuning nodig voor de bewuste stap, dan is Perpethiel de aangewezen Meester: KLIK DAN HIER

Perpethiel - De Kast

Perpethiel – De Kast

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Op weg

Geplaatst op door juni 29, 2017
2

Heel voorzichtig ging ik op de bank zitten. Ik wachtte een poosje en trok toen de stoute schoenen aan. Ik schraapte mijn keel en de stelde mijn brandende vraag: “God, euh… * zucht*  God, mag ik nog wel een keertje naar de aarde?”  Ik keek verlegen opzij en zag dat God me met een stralende blik opnam. Even fronste hij zijn voorhoofd en vroeg:” Maar Karin… weet je dan niet meer, dat je nooit meer naar de aarde terug wilde? Kind, herinner jij je nog, dat jij vond dat jouw vorige leven wel het laatste leven ooit was geweest? Jij was er toen helemaal klaar mee en wilde vanaf dat moment alleen nog maar bij mij in de hemel zijn en in het licht en de eeuwige liefde vertoeven.”

Ja, ja, dat wist ik nog wel. Ik herinnerde mij nog heel goed, dat ik bij thuiskomst mokkend bij God was gaan zitten en dat ik mijn hart eens even grondig had uitgestort. Ik was er inderdaad wel enorm klaar mee geweest, daar op die aarde. Die blauwe planeet met al die andere zielen, die ook ooit zo enthousiast waren geweest. Ik had plechtig verklaard, dat ik mijn lessen wel had geleerd. Maar nu.. nu was het anders. Ik wilde nog één keer terug en ik zou het leven nemen zoals het zou komen en ik zou altijd onthouden, dat God bij me was en dat ik een Kind van hem zou zijn en blijven. Mijn wolkje begon me te vervelen en ik had ontdekt dat er op aarde nog zoveel te beleven viel. Dus keek ik vol verwachting nog een keertje naar God. Hij keek me met een grijns aan en fluisterde terwijl hij me een stevige knuffel gaf: “Hoe kan ik jou nou iets weigeren, Karin! Jij mag gaan. Heb je al een idee, wat je er nu wilt beleven? Ik kan me namelijk niet voorstellen, dat jij deze keer zonder voorbereiding uitvliegt.” Ik wist niet hoe snel ik aan God uit moest leggen wat ik allemaal van plan was. Ik wilde natuurlijk vooral gelukkig worden en ik wilde zelfvertrouwen leren en ik wilde ook graag van alle mensen houden. God knikte aandachtig met een speelse glimlach om z’n mond. “Je hebt mooie plannen, lieverd! Ik zal je een paar mede enthousiastelingen meesturen, zodat jij deze lessen goed zult kunnen uitvoeren.” Ik sprong op van de bank en danste in het rond. Ik had de moed gehad om nog een keertje te vragen en warempel het mocht van God en Hij hielp me ook nog mee om goed beslagen ten ijs te komen. Ik had er zin in. Ik was er klaar voor.

Ik nam mijn koffertje, pakte het vol, blies nog een handkusje naar God en was op weg.
Ik ben op weg. Al jarenlang oefen ik mijn lessen. Het is niet simpel om zelfvertrouwen te krijgen. Het is niet eenvoudig om van alle mensen te houden. Het kost moeite en vastberadenheid om het geluk in elk moment te ontdekken. Maar het is heerlijk om te weten dat ik dat kind van God ben. Ik ben nog steeds de golf, als onderdeel van de grote oceaan. Ik ben het licht en de liefde en als ik straks ooit terug kom dan omhels ik God en dank hem voor deze kans die ik mocht ontvangen en ik dank al mijn mede enthousiastelingen voor hun steun, hulp en aanwezigheid tijdens dit aardse leven.
p.s. God waakt en let op mij, terwijl ik mijn pad ga.. Hij stuurt me engelen in diverse vormen wanneer ik hem vraag.

 

Klik hier voor engelenondersteuning

Als schitterende ziel

Als schitterende ziel

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Verlies en opnieuw beginnen

Geplaatst op door juni 14, 2017
1

Verlies en opnieuw beginnen

Jaren geleden, werd ik door het leven onderuit gehaald. Het nam een wending, die ik nooit had kunnen bedenken. Het werd een pad dat ik te bewandelen had of ik wilde of niet. De mooie route met een zonnetje, een prachtige blauwe zee en een uitgestrekt strand waar het fijn vertoeven was, verdween en ik kreeg een bergachtig landschap voor me, dat mijn nieuwe route bleek te zijn.
Rotsen, punten, steentjes die wegrollen wanneer je er op stapt, wind, mist en kou.. Geen idee welke richting ik op moest, want vertrouwen was niet meer aanwezig. Mijn hart was gebroken, mijn lichaam was futloos, tranen in overvloed en geen zicht op verbetering. Wat moest ik doen.

Stampvoetend en tegenstribbelend, maakte ik toch de keuze om te gaan, ik heb gezocht naar een goede uitrusting en met opgestroopte mouwen maakte ik mijn eerste stappen. Wanneer het niet ging en de rotsen te stijl bleken, stopte ik. Als het weggetje langs een afgrond ging, dan paste ik extra goed op. Als het mistig was, liep ik voetje voor voetje. Ik kreeg grip en er ontstond een gevoel, dat zich steeds duidelijker kon tonen: Mijn innerlijke leiding.
Doordat ik ben opgekrabbeld en ondanks verdriet, toch heb geprobeerd, heb ik ontdekt waar het leven mij naar toe wil leiden. Ik heb gemerkt dat het maken van een keuze, inzichten brengt.
Nu ik weet dat ik mijn stuur in handen heb genomen, zie ik niet enkel de kale rotsen en de akelige punten.. Na jaren heb ik ontdekt, dat deze weg door de bergen, een weg is de prachtigste vergezichten, vol uitdagingen, vol krachtmetingen, maar ook rust en bezinning.
Tranen kon ik laten stromen, pijn kon ik laten gaan, doordat ik me bewust werd van mijn kracht en telkens weer op kon staan.

Voor krachtgeschenkjes klik hier:

Verlies en opnieuw beginnen

Verlies en opnieuw beginnen

Email, RSS Follow
Email
Pin It

De les op aarde

Geplaatst op door mei 29, 2017
1

En dan kom je op het punt, dat je echt andere keuzes moet gaan maken. Je staat op een splitsing,waar je altijd rechts afsloeg, maar je ontdekt dat deze beslissing niet meer bij je past.

Ik werd na het overlijden van Annemiek met overtuiging van de snelweg afgesmeten en reed zonder het te beseffen op een landweggetje. Er waren hier geen aangepaste snelheden, geen automatische handelingen, geen pijlen, rotondes of verkeerslichten. Ik moest terug naar mijn eigen gevoel, kracht en vertrouwen. Niemand kon me vertellen hoe ik met verdriet om moest gaan. Er waren geen mensen die de pijn van mij over konden nemen. Er waren geen woorden die de immense leegte konden vullen. Ik moest helemaal alleen op pad.

Ik stapte voort en maakte hernieuwd contact met mijn kind. “Mam, ik ben niet zonder reden gestorven!” vernam ik van haar. “Ieder mens heeft z’n tijd op aarde. Ieder mens heeft zijn les hier te leren en soms ben je op aarde om elkaar van een les te voorzien”.  In eerste instantie strompelde ik over deze uitleg. Dit kan niet zijn. Het kan niet de bedoeling zijn, dat een mens voor een leven kiest, waar zoveel lijden moet worden ondergaan. Maar hoe meer ik van deze wijsheid mocht profiteren, hoe meer ik het begon te begrijpen. Als ziel kom je naar de aarde, om hier te leren. Alsof je naar school gaat. Je mag van de aarde genieten en het leven ervaren, met alle mogelijkheden. Er zijn zielen die voor een les kiezen, die voor ons mensen als zwaar bestempeld worden, maar waar de ziel juist naar verlangt en andere zielen vinden het prima om alleen het geluk tot zich te nemen. Vroeger zou ik hebben gezegd, dat het leven vaak ONEERLIJK is, maar nu weet ik beter. De ziel kiest en probeert de les te leren. Als omstanders krijgen wij deze les dan ook te verwerken op onze eigen unieke manier. Annemiek koos voor lijden en ziekte en ik…, ik koos er dus voor om haar te mogen begeleiden. Maar de allergrootste les was om haar los te kunnen laten en terug te laten gaan naar het licht, zonder daar zelf bij verslagen te worden.

Op mijn landweggetje krijg ik uitdagingen voor mijn voeten geworpen. Mijn stappen blijven echter vastberaden. Natuurlijk moet ik soms rust nemen en ook mag ik tranen laten stromen omdat ik verdrietig ben, maar ik ben op weg en ik volg mijn route, die mij leidt naar mijn zelfgekozen opdracht.

Gedicht bestellen op onze site Troostgeschenk: Klik Hier

De les die je op aarde leert

De les die je op aarde leert

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Trouwste supporter Gedicht Troostgeschenk

Geplaatst op door mei 9, 2017
Reageer

Mijn trouwste supporter is ontwaakt.
Zolang gewacht op de bevestiging van de ander. Zolang afhankelijk van de mening van mijn omgeving. Te lang mijn eigen wijsheid en mijn eigen kunnen vergeleken en dikwijls heb ik mezelf gewogen en te licht bevonden.
Die tijd is nu voorbij. Ik ben vanaf dit moment mijn eigen trouwste supporter, mijn eigen leukste fan, mijn eigen schouderklopje en ik weet nu eindelijk wie ik ben!

Wil je het gedicht bestellen. Klik op deze link of op de kaart

Gedicht Troostgeschenk

Trouwste Supporter Gedicht Troostgeschenk

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Moederdag met gemis

Geplaatst op door mei 4, 2017
Reageer

Moederdag is een fijne dag. We verwennen onze Mama en laten haar weten, hoe waardevol ze in ons leven is.

Maar,  misschien moeten wij er ook eens bij stilstaan, dat Moederdag ook een andere zijde heeft.

Wat als Mama er niet meer is… Hoe voelt het wanneer het bloemetje niet op tafel staat, maar op het graf of bij een urn? Wat doet het met iemand wanneer Mama’s stoel leeg is en dat er vooral stilte hoorbaar is?
We denken tevens aan de moeders, die een kind moeten missen. Moederdag is dan geen feestdag meer, maar een dag met een donker randje…

Een prachtig bouquet
Heb ik bij je neergezet
De zon schijnt
En beschijnt mijn pijn

Ik heb je een vlinderkus gegeven
Voor jouw warmte in mijn leven
Zwijgend rolt weer een stille traan
Niet langer meer in mijn bestaan

Jouw lach en jouw aanwezigheid
Voeren terug naar de verleden tijd
Waar we blij en zonder zorgen
Ons verheugden op de dag van morgen

Moederdag … weer dat grote gemis
Met kracht van kou en duisternis
Een leegte die nog geen bodem vond
Rechtstreeks verbonden aan de wond

Een bloedend hart en puur venijn
De zon schijnt en beschijnt mijn pijn
Ik had je nog zo graag hier bij mij
Maar… dat leven is voorgoed voorbij

Klik hier voor geschenkjes ten teken van medeleven en troost

Moederdag met gemis

Moederdag met gemis

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Helpende hand

Geplaatst op door mei 1, 2017
Reageer

Kan een medemens mij überhaupt bereiken wanneer ik in het donker zit? Is het wel mogelijk om dit pad door een ander te laten bewandelen? Verwacht ik eigenlijk niet teveel van de ander, wanneer ik het even niet kan? Staan we wel stil bij het leven van degene waar we de hulp van verwachten? Is een medemens in staat om precies op het juiste moment, de juiste woorden uit te spreken?

Deze vragen kwamen regelmatig bij mij naar boven op mijn weg van rouw. Ik merkte dat ik zelf dikwijls als een knikkertje van een flipperkast was. Nergens houvast, geen richting of doel en emoties die alle kanten opschoten.  Voor de mensen om me heen was het niet te bevatten waar ik door heen ging. De ene keer kon ik alles weer aan, terwijl ik de andere keer bijna niet vooruit te branden was. Wanneer moet je dan de helpende hand toesteken en een bezoekje komen brengen?

Natuurlijk wisten zij van de nachten, het gemis en de vele tranen, maar konden zij die van mij overnemen?
Natuurlijk wilden en willen ze komen troosten en steunen, maar weten zij op welk tijdstip?

Rouwen is zo’n moeilijk proces voor degene die het ‘werk’ moet verrichten, maar het is ook heel moeilijk om als omgeving de hulp precies goed aan te bieden. Men belooft dat ze er zullen zijn, maar de uitvoering is dikwijls anders dan verwacht. Dan zie je afstand ontstaan. Dan zie je gekwetstheid ontstaan. Dan zie je dat vrienden uit elkaar drijven en families elkaar niet terugvinden.

Ik heb geleerd niet teveel te verwachten en ook heb ik beseft dat ik deze weg alleen moet gaan. Alleen de hindernissen moet nemen. Alleen de stappen moet maken. Alleen mijn tranen moet drogen en alleen me weer op moet richten. Toen ik dat besefte merkte ik dat elke hand die uitgereikt werd geen verwachting meer was en dat hierdoor de medemens het juist beter kon inschatten wanneer ze nodig waren…

 

www.troostgeschenk.nl

 

In een paar woorden

Email, RSS Follow
Email
Pin It