Trouwste supporter Gedicht Troostgeschenk

Geplaatst op door mei 9, 2017
Reageer

Mijn trouwste supporter is ontwaakt.
Zolang gewacht op de bevestiging van de ander. Zolang afhankelijk van de mening van mijn omgeving. Te lang mijn eigen wijsheid en mijn eigen kunnen vergeleken en dikwijls heb ik mezelf gewogen en te licht bevonden.
Die tijd is nu voorbij. Ik ben vanaf dit moment mijn eigen trouwste supporter, mijn eigen leukste fan, mijn eigen schouderklopje en ik weet nu eindelijk wie ik ben!

Wil je het gedicht bestellen. Klik op deze link of op de kaart

Gedicht Troostgeschenk

Trouwste Supporter Gedicht Troostgeschenk

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Moederdag met gemis

Geplaatst op door mei 4, 2017
Reageer

Moederdag is een fijne dag. We verwennen onze Mama en laten haar weten, hoe waardevol ze in ons leven is.

Maar,  misschien moeten wij er ook eens bij stilstaan, dat Moederdag ook een andere zijde heeft.

Wat als Mama er niet meer is… Hoe voelt het wanneer het bloemetje niet op tafel staat, maar op het graf of bij een urn? Wat doet het met iemand wanneer Mama’s stoel leeg is en dat er vooral stilte hoorbaar is?
We denken tevens aan de moeders, die een kind moeten missen. Moederdag is dan geen feestdag meer, maar een dag met een donker randje…

Een prachtig bouquet
Heb ik bij je neergezet
De zon schijnt
En beschijnt mijn pijn

Ik heb je een vlinderkus gegeven
Voor jouw warmte in mijn leven
Zwijgend rolt weer een stille traan
Niet langer meer in mijn bestaan

Jouw lach en jouw aanwezigheid
Voeren terug naar de verleden tijd
Waar we blij en zonder zorgen
Ons verheugden op de dag van morgen

Moederdag … weer dat grote gemis
Met kracht van kou en duisternis
Een leegte die nog geen bodem vond
Rechtstreeks verbonden aan de wond

Een bloedend hart en puur venijn
De zon schijnt en beschijnt mijn pijn
Ik had je nog zo graag hier bij mij
Maar… dat leven is voorgoed voorbij

Klik hier voor geschenkjes ten teken van medeleven en troost

Moederdag met gemis

Moederdag met gemis

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Helpende hand

Geplaatst op door mei 1, 2017
Reageer

Kan een medemens mij überhaupt bereiken wanneer ik in het donker zit? Is het wel mogelijk om dit pad door een ander te laten bewandelen? Verwacht ik eigenlijk niet teveel van de ander, wanneer ik het even niet kan? Staan we wel stil bij het leven van degene waar we de hulp van verwachten? Is een medemens in staat om precies op het juiste moment, de juiste woorden uit te spreken?

Deze vragen kwamen regelmatig bij mij naar boven op mijn weg van rouw. Ik merkte dat ik zelf dikwijls als een knikkertje van een flipperkast was. Nergens houvast, geen richting of doel en emoties die alle kanten opschoten.  Voor de mensen om me heen was het niet te bevatten waar ik door heen ging. De ene keer kon ik alles weer aan, terwijl ik de andere keer bijna niet vooruit te branden was. Wanneer moet je dan de helpende hand toesteken en een bezoekje komen brengen?

Natuurlijk wisten zij van de nachten, het gemis en de vele tranen, maar konden zij die van mij overnemen?
Natuurlijk wilden en willen ze komen troosten en steunen, maar weten zij op welk tijdstip?

Rouwen is zo’n moeilijk proces voor degene die het ‘werk’ moet verrichten, maar het is ook heel moeilijk om als omgeving de hulp precies goed aan te bieden. Men belooft dat ze er zullen zijn, maar de uitvoering is dikwijls anders dan verwacht. Dan zie je afstand ontstaan. Dan zie je gekwetstheid ontstaan. Dan zie je dat vrienden uit elkaar drijven en families elkaar niet terugvinden.

Ik heb geleerd niet teveel te verwachten en ook heb ik beseft dat ik deze weg alleen moet gaan. Alleen de hindernissen moet nemen. Alleen de stappen moet maken. Alleen mijn tranen moet drogen en alleen me weer op moet richten. Toen ik dat besefte merkte ik dat elke hand die uitgereikt werd geen verwachting meer was en dat hierdoor de medemens het juist beter kon inschatten wanneer ze nodig waren…

 

www.troostgeschenk.nl

 

In een paar woorden

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Een pilletje

Geplaatst op door april 25, 2017
Reageer

In mijn huidige wereld hoef ik geen pijn meer te lijden. Wanneer ik hoofdpijn heb of last van mijn maag, dan is er altijd wel een pilletje waardoor het weer beter met mij gaat.
Echter hoe zit dat met mijn innerlijke pijn. Hoe ga ik om met knagende kwaaltjes in mijn gedachten?
Ik maak een afspraak bij de dokter, want het voelt niet goed. Ik leg mijn situatie uit en de dokter knikt begrijpend en ziet dat het gesprek te lang gaat duren. Tijd is geld en zijn schema is leidend. Hij schrijft een verwijzing, maar ik mag natuurlijk eerst rustgevende medicatie. Ben ik dan geholpen?

Verlies verwerken en rouwen draag ik als intense pijn. Kun je dat opheffen door een tabletje? Ik denk het niet. De pijn, de kou, de eenzaamheid is niet op te lossen en kun je niet uit de weg gaan. Je kunt het natuurlijk wel voor je uit schuiven, maar ergens komt het op mijn bord te liggen en moet ik het tot me nemen. Het is geen zoete kost, maar bitter en zuur.

Wanneer we alles oplossen met medicatie voel je niets meer. Je blijft in principe bij je lichaam vandaan. Zegt mijn rug dat het te zwaar belast is, met een verdoving kan ik nog weer veel verder gaan. Zegt mijn lijf dat het rust nodig heeft, met behulp van een slaapmiddel wordt er bijgetankt. Zegt mijn hart dat het verdriet heeft, met een poedertje word ik getroost. Ik kom bij mezelf vandaan en raak mezelf totaal kwijt. Want wat gebeurt er wanneer je die middelen niet meer wilt nemen. Hoe pak je de draad op zonder die toevoegingen die je eigenlijk niet dienen?

Ik heb mijn medicijnkastje leeggegooid en kwam toen weer in contact met mezelf en mijn lichaam. De bittere smaak was er meteen. Ik wilde wegrennen van de pijn en was soms totaal de kluts kwijt. Ik bleef echter luisteren naar mijn stem en mijn innerlijke wijsheid, die mij leidden naar een pad dat door mij alleen te bewandelen was. De tranen stroomden. Slapen kon ik eerst niet meer. Mijn rug en spieren waren verkrampt van angst. Tot het moment dat mijn weg duidelijk werd en ik besefte dat ik weer voelen kon.
En met dat opnieuw voelen… kon ik ook de vreugde en het geluk weer tot me nemen.
Wanneer ik me verdoof… verdoof ik alles…

Wanneer ik leef, beleef ik alles en dat voelt waanzinnig goed!

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Vroeger

Geplaatst op door april 4, 2017
2

Vroeger

Ik betrap me er steeds vaker op, dat ik het over ‘Vroeger’ heb en inderdaad ‘Vroeger’ is voorbij, maar toch moet ik iets kwijt. Misschien komt het jullie ook wel bekend voor, zo niet dan kan ik mijn mening toch nog een beetje bijschaven.
Ik merk namelijk steeds meer, dat we niets meer voor elkaar over hebben. ‘Vroeger’ dus, was het normaal om flexibel te zijn. Wanneer er iemand in nood verkeerde dan kwam de omgeving in actie en probeerde een helpende hand te bieden. Niemand had er een woord voor bedacht… dat deed je gewoon, omdat je de ellende, de pijn en de machteloosheid van de ander zag. Heden ten dage heet het ‘Mantelzorg’ en wordt het vooral aan een ander toegewezen; de buurman die toch tijd over heeft… Het kind dat nog thuis woont… De zus die in de buurt werkt… en ga zo maar door.

We hebben het te druk. Wij willen niet meer aanpassen. We kunnen ons niet meer in de ander inleven en al helemaal niet meeleven. Ons empathisch vermogen is verdwenen.
We moeten werken en geld verdienen, want anders kunnen wij onze rekeningen niet meer betalen. We hebben onze verplichtingen in de sportclub om onze stress van overdag kwijt te raken. We moeten ontstressen en we hebben geen tijd voor een praatje of een bezoekje aan de zieke, verdrietige of eenzame mens.
Ik ben ondertussen een vreselijk ouderwetse muts geworden. Ik vind namelijk dat de vrouw niet moet werken of althans niet teveel moet werken. Wij, vrouwen, houden helemaal niet van werken. Wij houden van gezelligheid en sociaal contact. We houden van gesprekken, die ergens over gaan. We houden er van om voor iemand te zorgen en ondertussen genieten we van een groot stuk chocolade, appeltaart met slagroom en een overheerlijke bak koffie. De kinderen worden opgevoed en begeleid, onze partner kan zich ook zonder ons vermaken en we zorgen dat de boel draaiende blijft, inclusief de buurt en de vereniging en alles wat voor ons belangrijk is.

Ik stel mezelf dikwijls de volgende vraag:
Als ik vandaag de loterij zou winnen… zou ik dan nog steeds het werk doen, dat ik nu doe?

Mijn antwoord is: JA… en wat is jouw antwoord?

 

Wil je het gedicht op een kaart bestellen? Klik dan op de foto hieronder of op deze link:
http://www.troostgeschenk.nl/nieuw-gedichten/gedichten/bewustwording-gedichten/gedicht-he-ga-eens-aan-het-werk 

Ik doe wat mijn hart me zegt

Ga eens aan het werk

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Huilen

Geplaatst op door maart 15, 2017
Reageer

Toen ik een klein meisje was, kon ik om alles een traantje laten. Keek ik naar een verdrietige film of zag ik leed om me heen, dan werd ik emotioneel en kon ik huilen. In de loop der jaren ontdekte ik dat dit niet zo handig was. Emotioneel-zijn bleek een zwakte. Huilen was een teken van gebrek aan zelfbeheersing en controle en dat mag je als mens niet altijd laten zien. Dus verborg ik mijn gevoeligheid en liet het niet meer naar buiten. De tijd verstreek en het leven kwam met harde klappen en daar ontstond mijn probleem. Ik kon niet meer huilen. De emoties zaten in mijn lichaam verstopt en vastgeklampt.

Aan mij nu de taak om mijn tranen terug te vinden. Aan mij de keuze om te zoeken naar de deurtjes die weer geopend mochten worden. Het is een lange weg om het vertrouwen te vinden waardoor ik me weer kwetsbaar en open kan tonen..
Ik weet ondertussen, dat huilen een teken van kracht is.. Wanneer ik mijn tranen laat stromen ontstaat er ruimte voor nieuwe moed en energie. Ik schaam me niet langer voor mijn emoties en hoop dat ik op een gegeven moment weer het kleine meisje worden zal dat haar gevoel de juiste aandacht geeft.

Karin

Wil je iemand laten weten dat huilen geen zwakte is? En dat je er voor diegene bent. Dan is de Kristal Traan een mooi gebaar. Klik op de foto om het te bekijken in onze webshop.

Kristaltraan. Wanneer de tranen stromen, is het als de regen die door de zon uiteindelijk beschenen zal worden en waar de regenboog te vinden is. 

http://www.troostgeschenk.nl/kristal-traan

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Gedachten over het verleden

Geplaatst op door maart 1, 2017
2

Gedachten

Ooit, lang geleden, viel ik tijdens een gymwedstrijd van de evenwichtsbalk en kneusde mijn enkel. Wat had ik een pijn! Ik kon geen kant op en moest rust houden. Toch kwam ik soms per ongeluk op mijn voet terecht en dan jammerde ik en de tranen stroomden over mijn wangen. Als ik aan die tijd terug denk, dan weet ik nog heel goed, dat mijn enkel waanzinnig pijn deed. Maar hoe ik mijn best ook doe… diezelfde pijn kan ik nu niet weer oproepen. Ik kan met geen mogelijkheid in tranen uitbarsten doordat ik mij die pijn weer herinner.

Hoe zit het dan met de pijn die door het gemis van een geliefd persoon gevoeld wordt? Ik hoef hier helemaal geen moeite voor te doen om in tranen uit te barsten. Eén herinnering is genoeg om overspoeld te worden door tranen en verdriet. Waarom blijft de leegte altijd de leegte en waarom geneest de wond niet die ontstaan is door een afscheid?

Spelen daar misschien andere factoren? Heb je daar als mens invloed op? Is het dan mogelijk dat ikzelf een helende rol kan hebben. Hoef ik niet perse aan de medicatie om de pijn te verzachten?

Mijn gedachten kunnen mij alle kanten op laten schieten. Als ik met mijn gedachten mee zou rennen, dan zou ik aan het einde van die dag bekaf zijn. Zo gaan de gedachten ook met mij op de loop wanneer ik het overlijden van mijn kind weer omhoog voel komen. Het zijn mijn eigen gedachten, die vooral het gemis benoemen, met daarna vanzelfsprekend pijn, verdriet, schuldgevoel, oneerlijkheid, boosheid, onbegrip en ga zo maar door. Hier word ik niet krachtiger van. Het helpt me geen stap vooruit. Het geeft me geen handvatten om de toekomst tegemoet te treden. Het houdt me alleen maar vast en terneergeslagen.

Gedachten willen aan de ene kant heel graag terug in de tijd. Ze willen terug naar het verleden en dan vooral naar de dagen, die er nu niet meer kunnen zijn. Waardoor je nog ongelukkiger wordt. Aan de andere kant willen ze een toekomst bedenken, waarin je nooit meer gelukkig zult zijn omdat jouw geliefde mens er niet meer bij kan zijn. Steeds blijven de gedachten situaties bedenken, waardoor je niet doet wat je eigenlijk zou moeten doen: Leven.

Het houdt je bij jouw leven vandaan. Het leven met zoveel mooie  momenten, met zoveel geluk, met zoveel liefde en prachtige ervaringen. De dood van een geliefd persoon geeft je de ervaring om te zien of je het leven kunt blijven leven. Het is geen straf en niemand heeft schuld. Het leven is zoals het leven is. Wat doe ik ermee? Luister ik naar mijn springende gedachten of voel ik wat er nu is en laat ik het toe?

 

( Dit gedicht kun je ook bestellen. Klik hiervoor op de foto )

Inkleuren van herinneringen

Gedachten

 

 

Email, RSS Follow
Email
Pin It

Rouwtaken… wat kun je daar nu mee?

Geplaatst op door februari 16, 2017
11

Rouwtaken

Ik keek op het papier waar ze één voor één genoemd werden… De rouwtaken. Ik kan ze nu niet eens meer noemen, maar ik weet nog heel goed, dat ik er een beetje ‘wiebelig’ van werd. Er was iemand geweest, die de rouwende mens had bestudeerd en hij was tot de conclusie gekomen, dat elke mens die een dierbare verloor rouwtaken te doen had. Hoezo, taken…? Hoezo voor elke rouwende mens?
Voor mijn gevoel is niet elke mens gelijk. Elke mens is juist uniek en zal zijn rouw dan ook op eigen manier beleven en invullen.

Ik heb ervaren, dat rouwen een levenlang duurt. De rouw die je voelt is rauw. Er is een stuk of stukje van je hart gesneden en deze wond is schrijnend. De weg die volgt na het verlies, is een weg met vallen en opstaan. Rouwen wordt een werkwoord en ik heb hierin geen taken kunnen ontdekken.
Stel je eens voor: ” Zo, deze 1e taak heb ik volbracht. Ik heb het met een gunstig resultaat afgesloten. Nu komt de volgende taak. Wat zal die van mij verwachten?!”  Dan lijkt het net alsof je een pad aflegt, dat voor je klaarligt en niet anders is dan dat. Wanneer je de eerste afslag hebt genomen, dan komt vanzelf de tweede en als je goed je best doet, dan neem je niet veel later de derde afslag.

Helaas heb ik ontdekt, dat ik niet eens wist, welke kant ik überhaupt op moest, laat staan dat er een route uitgestippeld lag. Totaal uit mijn evenwicht probeerde ik te blijven staan. Tastend maakte ik kleine stapjes, om hunkerend weer terug te willen naar het verleden. Ik viel zo vaak. Ik krabbelde weer op. Ik zocht en ontdekte kleine trappetjes. Langzaam maar zeker zag ik weer lichtpuntjes, die niet altijd even sterk schenen. Het is een ontdekkingstocht, die nooit zal eindigen. Want door een geurtje, liedje, geboortedag of feest… kun je alles wat je tot dan toe hebt bereikt weer kwijt raken. Dan kan het zomaar zijn, dat het gemis in volle glorie terug is en je weer opnieuw mag beginnen.
Rouwen duurt een leven lang. Rouwen is een nieuwe weg, die je moet ontdekken en zelf moet gaan bewandelen. Taken heb ik niet gezien, noch vernomen.

Wel ben ik de liefde tegengekomen. Een liefde zo diep, die alle gemis te boven ging. Liefde die mij leidde naar een weten, dat de verbinding altijd zal blijven bestaan.

Rouwen duurt een leven lang

Rouwen

Email, RSS Follow
Email
Pin It