Troostgeschenk Blog

Tijdens een gezellig gesprek kwam het aan de orde. We hadden het over het leven, de keuzes die we hadden gemaakt en hoe we naar de toekomst keken. Ik merk, dat ik op zulke momenten meestal stil val. Ik kijk namelijk niet meer naar de toekomst. Ik probeer zoveel mogelijk van vandaag en het nu te genieten en juist geen verwachtingen te hebben, over een tijd die komen gaat. Ik dwaal vaker af naar het verleden, spelend met mooie herinneringen, treurend om het verlies, soms nog in tranen die dan weer opkomen. Erover praten doe ik al lang niet meer, want dan blijf ik er toch wel erg in hangen…

Maar!

“Erin blijven hangen”, wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld? Wanneer iemand het verlies niet kan verwerken en steeds weer in tranen is? Wanneer er geen stap gemaakt wordt naar de toekomst en in het verleden vast blijft zitten?  Wordt hierin dus aangegeven, dat het verlies op een gegeven moment ‘over’ of ‘verwerkt’ moet zijn?
Verstandelijk beredeneert begrijp ik goed, wat hier wordt bedoeld, maar gevoelsmatig vind ik het ‘blijven hangen’ toch wel een beladen woord. Want wie bepaalt hoelang je wel mag hangen en hoelang dat onwenselijk is?
De ander geeft aan dat het rouwproces te lang duurt en dat het tijd wordt, dat het leven weer moet worden opgepakt. Erin ‘blijven hangen’ is een oordeel, dat het fout is, wat je doet.

Ik zou heel graag zien, dat het geaccepteerd wordt, dat rouw een leven lang duurt. De lege plaats kan nooit worden ingevuld, door een nieuwe partner, een ander kind of ouder… Het gemis blijft, want deze dierbare persoon is lijfelijk niet meer aanwezig.
De leegte kan alleen maar in het leven worden verweven, met alle ups-and-downs. Elke dag brengt een nieuwe mogelijkheid om te blijven weven, maar soms ontbreekt de kracht, de moed en het doorzettingsvermogen en is er weer verdriet.

Zeg dan niet:” Kop op, blijf er niet in hangen”… begrijp wat er aan de hand is en geef aandacht op dat moment…

Wat vind jij? Want dit is een onderwerp dat meerdere invalshoeken kan hebben…

Follow

Hoe moeilijk het ook was. Hoe graag ik haar ook vast had gehouden. Toen mijn kind bij mij vandaan vloog, overspoelde mij ook een gevoel van opluchting. Terwijl ik haar handje nog vasthield en haar mijn laatste woorden toefluisterde, gleed er een vlaag van vrede en ontspanning over haar gezichtje. Het gevecht was voorbij en ze mocht gaan. Er was geen pijn meer. Ze was vrij.

Ik heb me dikwijls afgevraagd, hoe ik verder heb kunnen leven. Mijn lichaam heeft de vele jaren van haar ziek-zijn opgeslagen in elke cel en elke vezel. Vaak komen de beelden van haar strijd nog naar boven en maken mijn dag grijs en grauw, maar het besef dat er geen leed meer is, geeft me kracht om de toekomst weer in te kleuren.

Een vlinder is voor mij, de meest duidelijke symboliek voor het leven, dat geleefd werd. De tijd, die mijn kind hier op aarde mocht beleven en dat met zoveel enthousiasme heeft gedaan, zie ik hierin terug. Zwevend van bloem naar bloem. Rustend in de zon en genietend van de wind. Bevrijd uit de duisternis van de cocon en vertrouwend op haar vleugels, die haar van hier naar daar vervoeren.

Van hier naar daar en van daar naar hier. Tussen de werelden van gezien en niet te zien zijn en toch wetend dat beide werelden aan elkaar verbonden zijn.
Mijn kind, vrij van alle lijden, fladdert regelmatig om mijn heen. Elke keer wanneer er een vlinder zich aan mij toont, groet ik haar, ik lach en wandel verder.

Follow

Het is niet eenvoudig om met gemis te moeten leven. Er is geen weg waar je de pijn ontwijken kunt.
Elke dag, elk uur, elke minuut is de leegte aanwezig. Toch is er een pad, waar je bewust kunt kiezen, hoe je met het verlies om wilt gaan. Ook al is dat niet altijd even simpel.
Kom je tot de conclusie, dat de zon niet meer schijnt of zoek je in het moment een sprankel licht?
Sta je in de morgen met tegenzin op of pak je de dag met de hoop op voldoende kracht?
Weef jij de tranen tot één geheel of haak je een draad van liefdevolle herinneringen?

Het pad van rouw kent vele richtingen en elke mens zal die weg met een verschillend tempo bewandelen.
Ieder heeft hier zijn eigen manier en mogelijkheden. Met een sterk gevoel van heimwee wordt vaak naar
het verleden gekeken en de blik die op de toekomst wordt gericht is vertroebeld. Hopelijk lukt het om de helderheid terug te vinden, zodat de warme herinneringen de verbinding zullen zijn om toen en nu weer aan elkaar te lijmen.

Wanneer je iemand in je omgeving weet, die met een leegte te kampen heeft… Wanneer je merkt dat het rouwproces weer opspeelt, besef dan hoe waardevol je dan zou kunnen zijn.
Als je dan niet precies weet wat je dan zou moeten zeggen, wanneer woorden tekort schieten, dan is een Troostgeschenk een gebaar, waarmee je de machteloosheid kunt verwoorden.
“Ik heb aan je gedacht en leef met je mee”.

Follow

“Wanneer de zon schijnt, dan vangt het kristal de stralen en zendt ze door als prachtige regenbogen. Wanneer je deze regenbogen ontdekt, herinner dan de mooie momenten, waar je ooit gelukkig door was”, fluisterde ze met stralende ogen. Ik zat aan haar bed en hield haar hand vast. Jarenlang heb ik haar bewonderd voor haar kracht en optimisme.

Nadat bij mijn vriendin borstkanker was geconstateerd, kwam ze op een weg, die zij haar ontdekkingsreis noemde. Ze kwam dieper in haar geloof terecht en ze leerde zichzelf steeds beter kennen. Ze trof beslissingen die ze anders wellicht niet gemaakt zou hebben.
Ze werd na haar eerste behandelingen weer ‘schoon’ verklaard, maar helaas was de kanker na 5 jaar toch terug. Geen enkel moment zat ze bij de pakken neer. Elk bezoek werd met gezelligheid en liefde omringd. Ondanks de aftakeling van haar lichaam, was haar geest vol dankbaarheid en liefde. Ik voelde me rijk met een vriendin zoals zij. Toen bleek dat ze niet meer lang te leven had, vulde zij haar beperkte tijd nog steeds in, met vrolijkheid en aandacht. Ze vroeg me een gedicht te schrijven, dat ze wilde toevoegen aan een kristal, als afscheidsgebaar en ik schreef mijn woorden over haar, ‘mijn prachtige vriendin’, maar dit gedicht werd resoluut afgekeurd.
“Schrijf niet over mij, maar over de zon en de regenbogen. Ik wil graag dat de mensen aan hun eigen fijne herinneringen denken”.
Typisch mijn vriendin.

Afgelopen weekend scheen de zon met warme kracht en prachtig licht, waardoor mijn hele woonkamer overspoeld werd door regenbogen, die door het kristal werden doorgegeven.

Ik dacht met een glimlach terug aan mijn mooie herinneringen die ik samen heb gedeeld met mijn bijzondere vriendin en ik fluisterde met dankbaarheid haar naam en groette haar terug.

Follow

Ik merk het alweer een poosje. Ik kom het weer tegen in reclame krantjes en op de tv. Moederdag is weer aanstaande. Moederdag, is voor mij al jaren een beladen dag… want hoe vier je Moederdag, wanneer je moeder en dochter niet meer aanwezig zijn. Aan de ene kant probeerde ik voor mijn andere kind deze dag zonder emoties aan te gaan. Ik slikte het gemis weg en wilde de dag voor mijn zoon invullen, zoals hij dat voor zich zag. Hij had immers nog een moeder en dat wilde hij wel vieren, maar aan de andere kant, scheurde het litteken in mijn hart dan vooral weer open.

Moederdag is een dag, waar met veel liefde moeder in het zonnetje gezet wordt, door haar kinderen. Het voelt leeg om mijn moeder een kus te geven, die gedragen door de wind bij haar afgegeven wordt. Het is stil, wanneer je kind niet op bezoek komt en mij laat weten hoe fijn het is, om haar moeder te zijn. Leegte dat twee kanten op waait en niet te vullen is. Het is duidelijk een strompeldag, die ik het liefst oversla. Toch pak ik op deze dag vaak foto’s die me tonen, hoe het ooit was. Ik lees stukjes uit mijn dagboek en kijk een film van een tijd, waarin ik me rijk en dankbaar voelde. Met warmte in mijn hart eindig ik deze dag, want deze twee mensen hebben mij zoveel gegeven en gebracht. De liefde die er ooit gegeven is, zal altijd in mijn hart voelbaar zijn.

Moederdag met gemis, laat me altijd weer voelen, dat de verbinding blijvend is.

Follow