Troostgeschenk Blog

Natuurlijk begrijp ik de tekst van het liedje van Marco Borsato “Afscheid nemen bestaat niet”… natuurlijk weet ik wat hij vertelt. Hij omschrijft het gevoel, dat een dierbaar persoon die overleden is, in elk zuchtje wind en elke veer, in elke vlinder en elke gedachte bij mij zal blijven. Ik ben het compleet met hem eens.
Maar om te weten, dat het afscheid niet echt bestaat, moest ik eerst ervaren, dat ik afscheid heb genomen van het lijfelijke bestaan van mijn kind. Thuis was de leegte bijna tastbaar. In mijn leven droop het gemis, door mijn ademhaling heel. In mijn lichaam sloeg mijn hart vertraagd en de zon kon de kou en de duisternis niet laten verdwijnen. De trein van mijn leven, was op een ander spoor komen te staan en met die trein moest ik mijn route verder gaan, terwijl er één wagonnetje minder aanhaakte. Geen vrolijk geratel, geen stoeltje dat bezet werd, geen halte waar voor gestopt mocht worden. Leegte.
Het afscheid moest wel degelijk genomen worden. Een deel van mijzelf liet ik daarbij achter. De laatste groet, het laatste kusje, de laatste streling… nooit meer.

Het nieuwe leven, dat te wachten lag na dat bewuste afscheid moest helemaal opnieuw vorm worden gegeven. Gaandeweg, met vallen en opstaan werd deze route steeds duidelijker zichtbaar. Ik kon niet terug naar het oude spoor. Met geen mogelijkheid zou mijn trein ooit weer op dat station aankomen. Met dit weten, werd mijn verlangen groter om het aan te kunnen. Met deze overtuiging tufte ik eerst voorzichtig en langzaam, maar geleidelijk aan in een constant tempo mijn toekomst tegemoet. Hoe wonderbaarlijk was het, dat ik bij elke nieuwe halte, het aan mijn kind mededeelde. Haar naam bleef ik telkens weer noemen en zo kreeg ik het voor elkaar, dat ze altijd weer aanwezig bleek te zijn. Ik nam haar mee op mijn reis en daar zal ze altijd een deel van mij blijven.

Lijfelijk is ze niet meer aanwezig, maar in alles zing ik haar naam…

Terwijl het zonnetje vrolijk schijnt en ik alweer lekker buiten heb gezeten, merk ik dat Carnaval weer voor de deur staat. Ik verneem drukte om me heen en mensen die afspraken maken om de optocht te bekijken. Men gaat verkleed en met een masker op, het grote verkleedfeest vieren. Bijzonder is het, dat je pas echt los kunt gaan, wanneer je niet herkend zult worden. Eigenlijk wel een beetje jammer. 1 Keer in het jaar, kun je dan leven zoals je zou willen leven. Wild, los en vrij! Carnaval is een feest, dat gevierd wordt voordat je terug moet in een vast patroon, waar je het met minder moet doen.

Ik vraag me dan af, wanneer zetten we eigenlijk  nog meer een masker op, omdat we niet willen dat er iemand is, die iets van ons vindt of over ons zegt. We passen ons aan om vooral niet op te vallen. Misschien wel om het oordeel te ontduiken. De mening van de ander is dikwijls een leidraad voor ons eigen gedrag.

Het pad van rouw wordt ook omringd door veel meningen. Hoe vaak hoor je: ”Als ik haar/ hem was, dan zou ik het wel weten” of “Zij blijft er wel in hangen hè?” of “Hij gaat nu alweer naar een feestje!”. Allemaal meningen van anderen, die vanuit hun gezichtspunt reageren. Onze maatschappij is daarvan doorspekt en we proberen ons daar steeds weer aan, aan te passen. We blijven onder het maaiveld en doen wat er van ons wordt verwacht. Zetten wij dan niet continue een masker op? Wie ben je dan achter dat masker. Wat zit er verborgen?
Mag je zwak zijn? Mag je verdrietig zijn? Mag je krachtig zijn? Mag je opgelucht zijn? Mag je boos zijn? Heb je een schuldgevoel? Mag je je voelen zoals jij je voelt of ga je daaraan voorbij en zet jij je masker op, omdat de omgeving dat van je eist?

Kijk eens naar de manier waarop je leeft. Luister eens, naar de gedachten die in jouw hoofd hoorbaar zijn. Voel eens in jouw wezen. Wat ontdek je dan? Ben jij diegene die de dag aanvaardt zoals deze komt of is jouw gedrag de algemeen aanvaarde verwachting. Als dat zo is, dan hoop ik, dat je zoveel vertrouwen in jezelf hebt om het masker af te leggen en jouw leven te gaan leven, zoals het voor jou bestemd is. Wild, los en vrij! Elke dag en elk moment.

Daar zat ik, de klok tikte en liet me zien, dat de tijd verstreek en de wereld doordraaide. Ik keek om me heen en staarde naar de ruimte die ik letterlijk en figuurlijk binnen mijn bereik had. Er stond geen bed meer in de kamer…
Er werd geen aanspraak meer op mij gedaan. Ik kon uren aan tafel blijven zitten en de krant van voor naar achter en van achter naar voor doorlezen. Ik was alleen met mijn emoties, gedachten en stilte…
Ik vroeg me af, hoe ik in hemelsnaam mijn leven weer op de rit kreeg. Terwijl ik de rit niet kon vinden. Ik voelde me alleen en dikwijls machteloos, moe en uitgeput. Iedereen ging weer verder met zijn eigen leven en ik wist, dat dat goed was. Toch verloor ik me dikwijls in tranen van heimwee, naar een tijd, die nog niet het bestaan van gemis kende. Ik moest en zou verder, maar eenvoudig was dat niet.

Tegenwoordig vraag ik me af, hoe ik toen troost en steun had willen ontvangen. Er was geen regelmaat in mijn verdriet. Soms kon ik zelfs gewoon lachen en wanneer iemand aan me vroeg, hoe het met me ging, dan kon ik zelfs overtuigd zeggen: ‘Goed’! Om na een paar uur in tranen uit te barsten. De rit, was even weer het spoor kwijt!
Troost geven is enorm moeilijk. Voor de rouwende mens is de weg niet duidelijk en hij of zij wordt van de ene emotie naar de andere geslingerd. Het is onmogelijk om precies het juiste te zeggen of te doen. Het is onmogelijk om precies dan aanwezig te zijn, wanneer het nodig is. Het is onmogelijk om de pijn te herkennen en de zwaarte te weten, omdat deze voor iedere mens anders is.

Toch is één ding mogelijk, je kunt altijd laten weten, dat je aan de ander denkt. Een gebaar dat deze gedachte verwoordt, is ons Tranenzakje. Het is een geschenkje, dat het klaarstaan voor de ander symbolisch overbrengt. Je laat weten, dat er tranen mogen worden gedeeld. Dat je, wanneer nodig, zult komen, ook al is dat midden in de nacht. Het buideltje blijft achter, wanneer je weggaat en hierdoor blijven de steun en de troost tastbaar aanwezig. 

Troost is het verwoorden van medeleven. Een troostend gebaar, een woord van ondersteuning, een teken van begrip, voor de ander die het moeilijk heeft. Vanuit het hart wordt er gegeven, vanuit de liefde aandacht overgebracht. Hierdoor wordt rouw en gemis draaglijker en zal de wond heel voorzichtig genezen.   

Zou het kunnen zijn, dat het leven niet zomaar een aaneenschakeling van dagen is? Zou het kunnen zijn, dat er een groot plan bestaat, waar wij als mens een rol in vervullen? Een hele belangrijke rol, weliswaar. Zou het kunnen zijn, dat er een afspraak gemaakt is en dat je deze afspraak in het aardse leven met liefde nakomt?
Als dat zo is, langzaam maar zeker dringt dit tot mij door, dan heeft de dood dus een reden. Dan heeft ziekte een reden. Dan is een ongeluk geen toeval of pech. Dan is elk leven van tevoren, op een bijzondere manier al bepaald en helaas dus ook het niet verder leven van zoveel mensen.
Ik weet dat ik me hier op zeer glad ijs begeef en weet ook, dat ik nu reacties zal krijgen… Het is behoorlijk lastig en heftig om deze gedachten toe te laten. We willen namelijk een verklaring voor alles en dan het liefst om uitgelegd te krijgen, dat er ergens een andere afloop mogelijk zou zijn geweest. Dat we invloed hadden kunnen hebben en dat daardoor iemand niet ziek zou zijn geworden of dat het ongeluk niet plaats zou hebben gevonden.

Elke grote gebeurtenis, die ons overkomt is een leermoment. De grote vraag is telkens weer: ”Hoe ga ik hier mee om?”. Er zijn altijd keuzes te maken. Je kunt het noodlot op je schouders dragen en meeslepen. In elke nieuwe stap voel je het gewicht en benoem je het gewicht en verliest energie en vreugde voor de nieuwe dag.
Je kunt ook de keuze maken om het noodlot te bezien en proberen het in te weven, het als een deel van jezelf te laten worden. In dit proces ontvang je kracht en vertrouwen om het aan te kunnen. Welke keuze je ook maakt, besef dat er altijd steun en hulp aanwezig is. Ondersteuning om te ontdekken dat je krachtiger bent dan je ooit had kunnen vermoeden. We zijn echter vergeten dat we deze begeleiding kunnen aanvragen van een niet geziene wereld. Deze wereld is, al vanaf het begin, op de hoogte van jouw plan en van de door jou gemaakte afspraken. Jij wilde in het leven op aarde ervaringen opdoen en voelen hoe het is om mens te zijn en daar word je bij geholpen.

Niets is zonder reden, dus de dood is nooit voor niets geweest of toevallig aan komen waaien. De dood is het einde van het leven op aarde. De dood is het einde van de tijd die beschikbaar en afgesproken was.
Aan ons het inzicht om met liefde ons aandeel van de afspraak te accepteren. Ik zeg hiermee niet, dat het eenvoudig is of simpel. Het is geen ervaring, die binnen een bepaalde tijd afgewerkt zal zijn…
Het is een levensplan, dat ook een leven lang duren kan.

Weet jij welke les, jij op je genomen hebt?

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen:

Mijn leven ging verder.  Ik stap weer mee in een wereld, die domweg bleef draaien en ik heb mijn weg teruggevonden. De wond, blijft voelbaar; zoals littekenweefsel… een soort fantoompijn. Niet meer aanwezig, maar soms toch pijnlijk.

De dag van vandaag, omarm ik, koester ik en ik wil weer van elk moment genieten. Waar ooit een schuldgevoel zijn ruimte innam, leeft nu een warm gevoel van verbinding. De leegte heeft zich gevuld met nieuwe belevenissen en ervaringen. Ik lach en dans, zing en straal… en misschien wel meer dan ik ooit heb gedaan. Leven met gemis, wil niet zeggen, dat ik nooit meer blij en vrolijk mag zijn. Leven met gemis is juist kracht ontwikkelen, jezelf leren kennen, vallen en weer opstaan, doorgaan, de duisternis verkennen en toch het licht weer aanvaarden. 
Mijn leven heeft zich verdiept, ik ben meer over mezelf te weten gekomen, dan ik ooit had vermoed.

Het is geen eenvoudige weg geweest, maar ik heb mijn doel bereikt. Mijn doel was om de levenskracht van mijn kind verder te leven. Zij wilde van elke minuut die ze had, een feestje maken. Ze wilde van ziekte niets weten. Ze zou beroemd worden, een zangeres, een danseres, een verhalenverteller! Ik heb haar voorbeeld op mijn harde schijf gezet en met haar vastberadenheid ben ik verder gestapt. Ik miste haar in elke vezel van mijn lijf. De leegte was oneindig diep. De mist was koud om mijn hart. Toch brachten de herinneringen elke keer weer vernieuwde kracht. Doorgaan mama, doorgaan, want het leven is zo mooi!

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).