Durf jij altijd te vertellen, wat er in jouw hoofd en hart gebeurt? Is er altijd tijd en ruimte voor jouw zielenroerselen? Geef jij lucht aan jouw gedachten en jouw bedenkingen? Heel vaak is het antwoord: ”Nee… dat durf ik niet” of “Nee, daar is geen ruimte voor en ik hou mijn woorden liever voor me”. Door het binnen houden van emoties gaan ze vaak een eigen leven leiden, ze maken zich groter of kleiner. Ze zorgen ervoor dat overtuigingen vast gaan zitten en verwachtingen onuitgesproken blijven. Waardoor een groot gevoel van eenzaamheid en onbegrip ontstaat.
“Het witte blad lag stil te wachten, alsof het me uitnodigde, alsof het wist wat ik op mijn hart had liggen. Het sprak geen woord, het oordeelde niet, het wachtte totdat ik de moed had om te beginnen. Mijn pen lag zwaar in mijn hand, maar toch had ik de behoefte aan het werk te willen gaan. De eerste woorden, kwamen twijfelend en voorzichtig, maar hoe langer ik door bleef schrijven, hoe duidelijker het me werd, dat mijn adem vast had gezeten en mijn spieren verkrampt waren geraakt. Het waren zinnen, die ik nooit naar buiten had laten komen. Terwijl ik schreef stroomden de tranen vanzelf mee, mijn hart spuugde de zwaarte van zich af. Ik was doorgegaan met leven, want de wereld draaide door en ik moest mee. Mijn weg was veranderd en moeilijker begaanbaar, maar ik was sterk en kon het allemaal aan. Ik had echter niet in de gaten, dat mijn lichaam verstarde en stijver werd. De stroming was verdwenen, het ging op wilskracht. Terwijl ik mijn gevoelens beschreef en mijn verwachtingen bijstelde, zakten mijn schouders in ontspanning. De tranen voelden als verlichting van de last… Mijn papier luisterde en bood nog meer ruimte om door te gaan. Mijn handschrift werd steeds losser en er kwamen zelfs kreten en krassen, die mijn machteloosheid en frustratie bloot legden. Nog steeds mocht ik vertellen, nog meer bladzijdes voor mijn innerlijke strijd. Ik zuchtte diep en blies mijn adem uit, snoot mijn neus en voelde een soort van opluchting.
Ik las de woorden na … en nogmaals las ik mijn geschreven tekst… de laatste keer sprak ik ze zelfs hardop uit!
Het voelde bevrijdend. Dankbaar sloot ik mijn dagboek”.
In de loop van mijn leven heb ik altijd een dagboek bijgehouden. Toen ik 10 jaar oud was, ben ik er al mee begonnen en ben er nooit meer mee gestopt. Het geeft me elke keer weer een nieuwe heldere blik op mijn eigen situatie. Wanneer ik deze woorden weer nalees, kom ik altijd tot de conclusie, dat het beschrijven van emoties en gevoelens, verlichting en opluchting brengt.
En ook het weten….
Dat ik elke periode heb aangekund en elke nieuwe ervaring ook aan zal kunnen…
Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).
Zoveel woorden willen zeggen, maar ze blijven steken in mijn keel. Hoe kan ik je troosten, wat kan ik voor je doen?
Ik geef je een hand en leef met je mee. Ik hoop dat je kracht en sterkte vindt om het pad van rouw aan te gaan. Ik wens dat vertrouwen mag ontstaan, die berusting brengt en dat er een moment mag komen dat de kou van het gemis vervangen mag worden, door de warmte van vele fijne herinneringen.
Follow
