Troostgeschenk Blog

Kon ik me zomaar overgeven aan de leegte, die er elke dag plotseling was? Hoe moest ik dat in hemelsnaam doen? Waar moest ik beginnen? Waar vond ik houvast? Ik had jarenlang voor mijn kind gezorgd en de ruimte die zij in had genomen, had mijn totale bestaan gevuld. Voor, achter en naast haar had ik gestaan en mijn leven totaal aan haar gewijd. Toen ze overleed kreeg ik plotseling zeeën van tijd, die ik niet wilde gebruiken. Ik strompelde door de dag, in de hoop haar ergens terug te vinden. Elke dag opnieuw werd het me duidelijk, dat ik geen zorgplichten meer had. Ik mocht weer een normale moeder zijn, die zich gemakkelijk kon bewegen met de stroom van het leven mee.

Het gemis kwam op vele momenten met hunkering naar een tijd, die nooit meer terug zou komen en ik probeerde daar een nieuwe weg in te vinden. Ik merkte dat het niet hielp om me tegen deze gevoelens te verzetten. Ik liet de tranen toe. Ik accepteerde de emoties, die er tevoorschijn kwamen. De ene keer was het de machteloosheid, de andere keer was ik boos en dan kon ik weer lachen om daarna weer in huilen uit te barsten. Ik kwam alles tegen en het mocht er zijn. Ik kon er geen verandering in aanbrengen, enkel in berusten, dat dit mijn leven was. Er kwamen ook dagen, waarin ik merkte dat ik met mijn gedachten op de loop ging en dat ik schuldgevoelens toeliet, daar heb ik verandering in aangebracht. Ik wist dat ik mijn best had gedaan. Ik kon mijn hersenspinsels tot zwijgen brengen. Het was een ware zoektocht om op dit pad van rouw, mezelf weer terug te vinden.

Ik heb gebeden, ik heb vaak gevraagd om steun en kracht en dat ik de kalmte zou kunnen vinden, om het leven te accepteren, wanneer ik het niet zou kunnen veranderen. Dat ik zou proberen te veranderen wat er in mijn macht lag en dat ik hierin ook het verschil zou weten…

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).

Follow

Terwijl mijn hart in duisternis doolde en mijn wezen verloren de minuten telde, verstreek het jaar. De dagen werden korter, de zon minder krachtig, de herfst volgde op de zomer, waarna ook de winter zijn taak op zich nam. December bleek voor mij een maand te zijn, waarin het donker zich ook duidelijk om mij heen nestelde.
Sinterklaas werd gevierd met heimwee en gemis. Die vreselijke lege plek. Het gevoel dat er een deel van mij geamputeerd was. Het grootste kinderfeest, moest worden gevierd zonder het kind, dat zo kon genieten van de verrassingen en cadeautjes. Haar broertje deed zijn best, maar ook hij kon niet meer zorgeloos de pakketjes uitpakken. Een deken van gemis, lag over ons gezin. De Kerstboom moest en zouden we opzetten, maar waar we ooit genoten en meezongen terwijl we de ballen een voor een ophingen, werden ze nu op de automatische piloot op een plekje geplaatst. Ik had graag een manier gevonden, om vanaf 30 november naar halverwege januari te springen. Ik had graag een winterslaap gedaan van een kleine 6 weken. Niet hoeven voelen, niet hoeven herinneren, niet hoeven ervaren hoe het is om de feestdagen te ‘vieren’ terwijl er weinig te vieren viel.

Maar wat ik nog moeilijker vond, was dat we kerstkaartjes kregen met “Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar” zonder enige extra boodschap… alleen de naam van de afzender.  Ik begreep, dat het moeilijk is om extra woorden over te brengen. Ik begreep dat er in de hectiek van de december maand, niet altijd bij de ander stil gestaan kan worden. Maar wat deed het pijn.

Dat is de reden waarom Troostgeschenk voor Kerstmis en de decembermaand kleine Troostpakketjes heeft samengesteld. We hebben er gedichtjes bijgeschreven, zodat de woorden kunnen worden overgebracht.
Dikwijls wordt er gezegd: “Wij zullen er voor je zijn”. Laat het alsjeblieft tijdens de feestdagen nogmaals extra weten.

Follow

Zoveel woorden willen zeggen, maar ze blijven steken in mijn keel. Hoe kan ik je troosten, wat  kan ik voor je doen?
Ook al zou ik kunnen spreken en je een ogenblik met medeleven omringen, toch voel ik me machteloos. Ik kan je pijn niet wegnemen. Jij moet straks verder met die lege plek. Wanneer jij jouw huis binnenstapt, snelt de stilte je tegemoet. Het overdondert je en slaat je neer. Geen stem die je hoort. Een stoel die leeg blijft. Geen tijd om samen te delen. Geen blik, die gegeven wordt. Geen glimlach. Geen ‘goedemorgen’ of ‘welterusten’. De dagen worden niet meer gevuld en de toekomst is van kleur ontdaan. In deze eenzame leegte moet jij jouw weg vinden. Een pad dat totaal onduidelijk is en waar tranen je gezelschap houden.

Ik geef je een hand en leef met je mee. Ik hoop dat je kracht en sterkte vindt om het pad van rouw aan te gaan. Ik wens dat vertrouwen mag ontstaan, die berusting brengt en dat er een moment mag komen dat de kou van het gemis vervangen mag worden, door de warmte van vele fijne herinneringen.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).

Follow

In onze wereld is alles, wat verklaard en bewezen kan worden, de waarheid. Wij leven naar de natuurkundige wetten en alles wat daarbuiten valt en niet te verklaren is, wordt als onzin afgedaan.
Wanneer er iemand overlijdt, dan is het dus zeker en gewis, dat deze persoon verdwenen is, omdat hij of zij niet meer gezien kan worden. Wanneer iemand sterft is dat het einde van zijn bestaan en de leegte die hij achterlaat, zal nooit meer gevuld kunnen worden. Dood is afscheid nemen. Zo denkt de wetenschap.

Toch voel ik dat, naast het zichtbare leven, zich een ander leven afspeelt. Het is voor ons mensen, over het algemeen niet waar te nemen. Het is stil, liefdevol en troostend. Het is als de wind, die je een duwtje in de rug geeft. Het is als de zon, die jouw gezicht verwarmt. Het is de ‘toevallige’ ontmoeting op een eenzame dag. Het is een vorm van begeleiding die niet te meten of in percentages is uit te drukken. Onze overledenen blijven in energie aanwezig. Vol liefde blijven ze ons terzijde staan. Gene zijde klinkt ver, heel ver bij ons vandaan, maar bevindt zich naast en om ons heen. Door onze wetenschappelijke manier van benaderen, horen en zien we alleen maar wat ons hoofd herkent. We luisteren naar diens verhalen over pijn en verdriet… over tranen en leegte. Zouden wij echter de tijd nemen om eens rustig te gaan zitten en met heel ons hart gaan luisteren, dan zou het kunnen zijn, dat wij een
fluistering zouden horen. Misschien zelfs een gloed zouden voelen, die door de liefde verwarmd wordt.

Het is niet moeilijk om open te gaan staan voor tekens van een onzichtbare wereld. Kijk eens bewuster naar een Hemelgroet. Wat zie je verschijnen. Zijn het woorden, die zomaar tegelijkertijd worden gesproken of gehoord? Zijn het veertjes die ineens voor je voeten liggen. Is het een liedje dat toevallig wordt gespeeld. Komt er een bekend geurtje aan je voorbij. Een regenboog aan de helderblauwe hemel. Knipperende lampen. Niet bewijsbaar door wie het gecreëerd is, maar wel zichtbaar als een groetje van de andere kant. Het hoofd zal hier zeker een wetenschappelijke uitleg aan willen geven, maar diep in je hart, weet je wanneer er een groetje speciaal voor jou bezorgd wordt.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).

Follow

Elke morgen open ik mijn mailbox en selecteer de berichtjes. Vorige week stond er een email te wachten van een klant die (helaas) dikwijls schrijft. Ze doet tegenwoordig geen bestelling meer, maar mailt me rechtstreeks en vraagt om advies en raad. Het is een prachtig mooi mens en ik weet ondertussen wat bij haar past en waar ze door geraakt wordt. Ze vertelt over haar vriendin, die het op dit moment moeilijk heeft. Haar vriendin zit thuis met een burn-out en voelt dat ze gefaald heeft. Haar zelfvertrouwen is verdwenen en het leven lijkt niets meer te bieden. Mijn klant laat me weten, dat ze graag een oppeppertje zou willen versturen en ze hoopt ook dat ik haar woorden in een gedicht zou kunnen vatten. We overleggen en door de woorden, die ik van haar krijg, maak ik een passend gedicht.  Dezelfde avond nog gaat er een pakketje plus persoonlijk gedicht met de post mee…

Het is niet altijd even eenvoudig de juiste woorden te vinden. Het is niet altijd simpel om medeleven te uiten. In onze snelle maatschappij is er dikwijls geen tijd, om langer stil te staan bij de tegenslag van de ander. Dit zorgt ervoor dat iemand al gauw het gevoel krijgt, niet meer van waarde te zijn.

“Aan de zijlijn stond ik en keek toe hoe de wereld verder draaide. Het vloog aan mij voorbij. Ik stapte vertragend en tergend langzaam vooruit. Ik had geen idee, waar ik naartoe moest en welke kant ik op zou kunnen. Geen idee, welke richting ik zou nemen. Soms keek ik opzij en probeerde weer in de pas mee te kunnen, maar ik kreeg het juiste ritme niet. Ik dreef weg van de automatische piloot en dompelde onder in mist. Het licht werd vager en alles wat ik ondernam, kwam niet verder dan een eerste poging. In die tijd werd het steeds duidelijker dat ik het zelf moest doen. Als ik niet wilde dan zou het nooit lukken. Als ik de stap niet zou maken, dan kwam er zeker geen nieuwe weg. Als ik het liefst in de duisternis zat, dan zou ik daar zeker ook blijven zitten. Ik zou het moeten doen. Niemand anders dan ikzelf.
Toch, kreeg ik door bemoedigende woorden, kracht om de stap te maken. Toch kreeg ik door een kaartje, moed om de richting te gaan bepalen. Toch ontstond er door een paar woorden of een klein gebaar de overtuiging dat ik het inderdaad ook zelf zou kunnen… De medemens is zo enorm waardevol voor steun en ondersteuning”

Vanmorgen zat er een berichtje in mijn mailbox:” Karin, mijn vriendin, heeft het pakketje ontvangen hoor! Ze was enorm ontroerd en ze vertelde, dat het geschenkje een bijzonder plekje had gekregen! Dank je wel”.

Zo waardevol… wanneer er steun wordt gegeven…

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen:

Follow