Troostgeschenk Blog

Ik had het al aan zien komen. We waren de laatste maanden al een paar keer met Witje, onze poes, naar de dierenarts geweest. We probeerden haar weer op te lappen, maar het gezwel in haar buik kwam telkens terug. Hoe ik haar ook vertroetelde met lekkere poezensnoepjes en speciale poezenmelk, het mocht niet meer baten. Ze lag als een prinses op de bank (waar ze nooit had mogen liggen) en liet het zich welgevallen. Ze snorde nog en ze liep nog wel een beetje. Maar ik zag, dat ze het niet langer kon volhouden.
Met een zwaar gemoed belde ik de dierenarts nog eens en vertelde dat ik vreesde dat Witje op het laatst van haar krachten was. Hij was meelevend en stelde voor dat hij langs zou komen om ons prachtige huisdier uit haar lijden te verlossen. Ik slikte een paar keer en gaf toen toch toestemming.
De laatste dag van haar leven brak aan en ik kon mijn draai niet vinden. Ik wist wat er zou gaan gebeuren en voelde me nu al vreselijk schuldig. Witje was niet zomaar een poes. Het was dé poes van Annemiek. Het vriendinnetje van mijn kind, dat altijd op bed had gelegen en troost aan Annemiek had gegeven. Nu kwam de tijd, dat ook Witje niet langer in ons midden zou zijn. Afscheid van ons poezenbeest. De dierenarts kwam en terwijl ik Witje op schoot vast mocht houden, werd er een spuitje gegeven. Witje keek me nog eens aan, maar was zo verzwakt dat ze eigenlijk meteen weg sliep. De dierenarts vertrok en ik bleef achter en bleef nog een hele tijd roerloos zitten, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Onze eigenwijze viervoeter, ons poezenvriendinnetje, was over de regenboogbrug gewandeld om daar door Annemiek opgevangen te worden. Nu waren ze weer samen en konden samen verder spelen.

Een huisdier is met het gezinsleven verbonden. Het bezit een hele bijzondere plek en heeft voor elk gezinslid een andere waarde. Eén ding is echter zeker. Wanneer ze wegvallen, is er verdriet. De mand is leeg en er is minder leven in huis. Het gemis van een huisdier moet ook in het dagelijkse leven worden verweven. Soms is er al snel weer plaats voor een nieuwe viervoeter, maar soms blijft het verdriet langer aanwezig.

Follow

In deze bijzondere tijd, komen bijzondere gevoelens naar boven. Gevoelens die sluimerend in mij aanwezig zijn en niet altijd helder en in zicht. Terwijl ik stil sta en genoodzaakt ben in een klein kringetje te blijven, komen herinneringen heel gemakkelijk naar boven en in die herinneringen sta jij in het middelpunt. Moederdag is aanstaande en ik wil je graag vertellen, hoe ik nu als volwassen vrouw terugkijk naar jou.
“Mam, de mens, die altijd aanwezig was, drukdoende om de huishouding draaiende te houden. Alles was vanzelfsprekend en nooit was er iets teveel. Mijn thuissituatie was veilig en stabiel, ondanks het feit dat we het niet breed hadden, had ik alles wat mijn hartje begeerde. Met bed was opgemaakt, het eten was overheerlijk en jij zorgde ervoor dat ik gezond en gelukkig op kon groeien. Die vanzelfsprekendheid, heb ik als kind niet opgemerkt. Als puber wilde ik toch wel meer van de wereld zien en het oude vertrouwde was vreselijk saai. Jij gaf me de ruimte om alles te gaan verkennen. Ik heb geen idee, wat jij er diep in jouw hart van hebt gevonden, maar jij liet me gaan. Ik groeide op tot volwassen vrouw en ook hier gaf jij me steun om een ‘goede huisvrouw’ te zijn. Jij was nieuwsgierig en we bespraken vele moderne zaken. Telkens weer de vanzelfsprekendheid waarmee je mij begeleidde. Ik bouwde mijn eigen nestje en kreeg kinderen, maar altijd stond je op afstand toe te kijken of het lukte. Geen commentaar of kritiek, je liet me mijn eigen ervaringen opdoen. Deze ervaringen hebben ook jouw hart gebroken en je had moeite om ermee om te gaan. Lieve mam, mag ik je echter vertellen, dat ik je nu nog enorm dankbaar ben, voor de persoon die jij in mijn leven bent. Ook al ben je niet meer lijfelijk aanwezig, toch ben je in elke hartslag om me heen, omdat jij zo’n prachtig voorbeeld voor me bent geweest. Je gaf me vertrouwen om te doen, wat ik wilde doen. Je gaf me de ruimte om te ontdekken en daarbij altijd weer de veiligheid van thuis.
Mam, had ik maar meer besef gehad, van alles wat ik nu weet, dan had ik je vaker gezegd, hoeveel ik van je houd, want jouw liefde heb ik ontvangen als een vanzelfsprekendheid… Daarom geef ik het mee op de wind om je vanaf hier het nog na te fluisteren. “Mam, ik houd van je”.

Follow

De wereld staat al weken stil en we komen zelf ook langzaam maar zeker steeds meer tot besef, wat werkelijk belangrijk is in het leven. Is het werken? Is het uitgaan? Is het met vakantie willen? Is het de laatste mode of trend? Of komen we tot inzicht en ontdekken dat het juist de kleine dingen zijn…
Ik hoor mezelf tegenwoordig vaak zeggen: “Blijf gezond” en daarbij kijk ik om me heen en ben tevreden, omdat ik
( gelukkig nog ) gezond ben. Ik kijk naar buiten en zie dat de zon schijnt. Ik pak mijn kopje koffie en zit op een bankje en ontdek bloemen, die zich heel voorzichtig, maar doelbewust uit de grond tevoorschijn toveren. In onze tuin, wordt het steeds kleurrijker en het geeft me een gevoel van rijkdom. Ik hoef niet aan tijdsdruk te voldoen en het geeft me een gevoel van ontspanning. Er hoeft op dit moment helemaal niets, maar toch beleef ik van alles en dat vooral door de waardering van de kleine dingen.

Ik vlieg bij deze bewustwording meteen terug naar een tijd, dat er een klein meisje om me heen drentelde. Ze kon niet goed lopen, niet goed zien, niet goed met de snelheid van de tijd mee. Als moeder zag ik echter haar verwondering voor alles om haar heen. In haar geschonden hoofdje, was ruimte voor de kleine dingen. Het kevertje, de bloemen, de zonsondergang en de pannenkoek. Voor haar was het leven een geschenk, waarin ze steeds weer nieuwe wonderen ontdekte. Deze wonderen werden met kinderlijke precisie vastgelegd door haar fotocamera. Wanneer ik deze foto’s weer bekijk, dan vult zich mijn hart weer met rijkdom. Zat zij niet in quarantaine? Heeft zij niet jarenlang gevreesd voor een kankercelletje, dat weer zou gaan groeien. Wist zij dat haar gezondheid niet vanzelfsprekend was? Toch heeft ze in al die jaren alleen maar herinneringen verzameld.

Deze tijd is niet prettig. Het is spannend en we hopen dat gezondheid mag blijven bestaan, maar ik wens dat we met elkaar, herinneringen zullen maken. Momenten, waarop we later met een glimlach terug mogen kijken.
Op afstand toch in verbinding en met het weten, dat het de kleine dingen zijn die het doen…

Follow

Soms, heel soms ging er zomaar een dag voorbij, zonder dat ik aan mijn overleden kind had gedacht. Het vreemde daarbij was, dat ik me daarover meteen schuldig voelde. Alsof er een mist optrok, die me terug wilde hebben naar het trieste gevoel van gemis. Alsof ik van mezelf niet mocht vergeten, niet verder mocht leven, nooit weer echt vrolijk hoorde te zijn. “Ik ben iemand verloren, dus… ”.
Het pad van rouw, trok ook hier door mijn wezen. Hoe ging ik om met deze gedachte?
Ik ontdekte, dat het vooral een gedachte was, die me vertelde dat ik niet zo vrolijk mocht zijn en dat het vreemd was, dat ik niet meer elke dag met de lege plek bezig was. Ik werd stil en liet gedachten gaan. Ze kwamen regelmatig vanuit het rouwproces. Het wilde de leegte weer vullen. Het wilde me helpen om het gemis te plaatsen. De gedachte vormde zich, om met het verdriet om te kunnen gaan. De eerste jaren op het pad van rouw, nam de gedachte mijn leven over en liet me volgen en herbeleven. Soms kreeg de gedachte, het voor elkaar om me te laten struikelen, liet het me vallen, ging het me aan de haal. Mijn hart was gebroken en dat deed waanzinnig veel pijn, de gedachte wilde dat het zou veranderen. Mijn hart bloedde en dat maakte me moe en verdrietig, de gedachte wilde dat veranderen. Het pad van rouw, liet me echter zien, dat er geen verandering mogelijk was, alleen acceptatie en dat er een nieuwe invulling moest worden gegeven. Het pad was liefdevol en mild. De weg was geduldig en gaf me de tijd om naar mijn hart te leren luisteren en toe te geven aan de pijn en de tranen. Waar mijn gedachten weg wilden en pijn wilden vermijden, ging mijn hart op zoek naar verzachting en berusting. Het hart heelde heel voorzichtig, doordat het contact bleef houden met de liefde. De liefde die de verbinding altijd in herinnering houdt.
Het schuldgevoel, de gedachte dat ik niet mocht vergeten en daardoor niet echt meer mocht genieten, verminderde hierdoor. De liefde kreeg namelijk steeds meer zendtijd. In herinneringen kwam de warmte terug. In gedenken kreeg ik weer vat op de levenslust van mijn kind en dat van mijzelf. Om gemis te kunnen plaatsen kwam ik erachter, dat ik vooral mijn gevoel erbij moest betrekken. Emoties mochten en mogen er zijn en van daaruit, ben ik in staat geweest om een nieuwe plek in te richten voor mijn kind, dat niet meer aanwezig is, maar alles nog altijd met me deelt. Gun jezelf de tijd om te ontdekken, wanneer het hoofd wil vermijden en sta jezelf toe om de wond te voelen, te doorleven en te verweven in je verdere bestaan.

Een warme krachtknuffel

Follow

De muren lijken zoveel harder en ze tonen me, meer dan ooit, de ruimte waarin ik me bevind. De wereld is gesloten en we mogen een tijdlang niet echt in vrijheid doen, wat we tot nu toe altijd hebben gedaan. Het lijkt beklemmend en beperkend en we kunnen niet wegvluchten naar een ander land of gebied. We moeten hier met z’n allen doorheen. Achteraf kun je pas zien, wat goed of juist niet goed is geweest. Achteraf is iedereen wijs. Nu zitten wij er middenin en kunnen de gehele situatie niet overzien. Het enige wat ons rest is, zoveel mogelijk binnen blijven en zo weinig mogelijk contacten hebben. Ineens is visite ontvangen of op visite gaan, niet meer mogelijk en merk je dat dit een vorm van machteloosheid geeft. Hele groepen bejaarden, zieken of risicogroepen worden afgesloten. Toch wordt er vindingrijk met deze quarantaine omgegaan. We zingen en maken muziek, we sturen filmpjes en mooie woorden. Ineens is er een grote stroom van contact op afstand en de mens voelt zich gezien.
Onze menselijkheid krijgt de tijd om zich te tonen. We moeten namelijk allemaal rustiger aan doen en binnen blijven en hierdoor wordt de bron van liefde en zorg weer zichtbaar. We waren een lange tijd alleen maar bezig met afspraken en verplichtingen. De eenzaamheid van de ander, werd niet opgemerkt en vooral in tijden van rouw en ziekte, bleven mensen achter en waren op zichzelf aangewezen. Laten wij nog even extra stilstaan bij de mensen, die ziek of alleen zijn of net iemand verloren hebben. Laten wij, vanuit ons hart, liefde sturen en hen in onze gedachten omarmen. Laat hen weten, dat je aan hen denkt en dat je hoopt dat deze periode snel voorbij zal zijn en dat we hierna elkaar weer echt in de armen zullen sluiten.

Follow