Troostgeschenk Blog

“Wanneer de zon schijnt, dan vangt het kristal de stralen en zendt ze door als prachtige regenbogen. Wanneer je deze regenbogen ontdekt, herinner dan de mooie momenten, waar je ooit gelukkig door was”, fluisterde ze met stralende ogen. Ik zat aan haar bed en hield haar hand vast. Jarenlang heb ik haar bewonderd voor haar kracht en optimisme.

Nadat bij mijn vriendin borstkanker was geconstateerd, kwam ze op een weg, die zij haar ontdekkingsreis noemde. Ze kwam dieper in haar geloof terecht en ze leerde zichzelf steeds beter kennen. Ze trof beslissingen die ze anders wellicht niet gemaakt zou hebben.
Ze werd na haar eerste behandelingen weer ‘schoon’ verklaard, maar helaas was de kanker na 5 jaar toch terug. Geen enkel moment zat ze bij de pakken neer. Elk bezoek werd met gezelligheid en liefde omringd. Ondanks de aftakeling van haar lichaam, was haar geest vol dankbaarheid en liefde. Ik voelde me rijk met een vriendin zoals zij. Toen bleek dat ze niet meer lang te leven had, vulde zij haar beperkte tijd nog steeds in, met vrolijkheid en aandacht. Ze vroeg me een gedicht te schrijven, dat ze wilde toevoegen aan een kristal, als afscheidsgebaar en ik schreef mijn woorden over haar, ‘mijn prachtige vriendin’, maar dit gedicht werd resoluut afgekeurd.
“Schrijf niet over mij, maar over de zon en de regenbogen. Ik wil graag dat de mensen aan hun eigen fijne herinneringen denken”.
Typisch mijn vriendin.

Afgelopen weekend scheen de zon met warme kracht en prachtig licht, waardoor mijn hele woonkamer overspoeld werd door regenbogen, die door het kristal werden doorgegeven.

Ik dacht met een glimlach terug aan mijn mooie herinneringen die ik samen heb gedeeld met mijn bijzondere vriendin en ik fluisterde met dankbaarheid haar naam en groette haar terug.

Follow

Ik merk het alweer een poosje. Ik kom het weer tegen in reclame krantjes en op de tv. Moederdag is weer aanstaande. Moederdag, is voor mij al jaren een beladen dag… want hoe vier je Moederdag, wanneer je moeder en dochter niet meer aanwezig zijn. Aan de ene kant probeerde ik voor mijn andere kind deze dag zonder emoties aan te gaan. Ik slikte het gemis weg en wilde de dag voor mijn zoon invullen, zoals hij dat voor zich zag. Hij had immers nog een moeder en dat wilde hij wel vieren, maar aan de andere kant, scheurde het litteken in mijn hart dan vooral weer open.

Moederdag is een dag, waar met veel liefde moeder in het zonnetje gezet wordt, door haar kinderen. Het voelt leeg om mijn moeder een kus te geven, die gedragen door de wind bij haar afgegeven wordt. Het is stil, wanneer je kind niet op bezoek komt en mij laat weten hoe fijn het is, om haar moeder te zijn. Leegte dat twee kanten op waait en niet te vullen is. Het is duidelijk een strompeldag, die ik het liefst oversla. Toch pak ik op deze dag vaak foto’s die me tonen, hoe het ooit was. Ik lees stukjes uit mijn dagboek en kijk een film van een tijd, waarin ik me rijk en dankbaar voelde. Met warmte in mijn hart eindig ik deze dag, want deze twee mensen hebben mij zoveel gegeven en gebracht. De liefde die er ooit gegeven is, zal altijd in mijn hart voelbaar zijn.

Moederdag met gemis, laat me altijd weer voelen, dat de verbinding blijvend is.

Follow

Alsof er een grote donkere wolk voor de zon geschoven werd en alles met grijze tinten verving. De kleuren waren minder kleurrijk en het overgrote deel van mijn blikveld zag enkel nog schemerige contouren.
Mistig werd mijn blik, dat regelmatig ook nog vertroebeld werd door tranen van machteloosheid. Verder met het leven moeten, maar eigenlijk niet willen. Verder met het leven moeten, maar eigenlijk niet kunnen. Verder met het leven moeten, maar niet weten hoe…
Hoe pak je het leven na een groot verlies weer op. Alles aan de buitenkant was hetzelfde, maar mijn hele binnenwereld lag overhoop. Terwijl ik weer vorm aan mijn toekomst probeerde te geven, merkte ik op vele momenten, dat de omgeving altijd een mening had. Deed je niets, dan moest je er niet in blijven hangen. Ging je erop uit, dan was je toch wel heel gauw over je verdriet heen. Deed je vrolijk, dan was het niet goed. Toonde ik verdriet, dan moest het ook anders gaan.
Het viel me op, dat er altijd wel iemand was, die wel een idee had, hoe je je zou moeten voelen, wanneer je rouwt.
Er is dus altijd een ander, die zijn mening deelt over hoe je het beste kunt rouwen.

Maar kan een ander die positie wel innemen? Eigenlijk niet.

Niemand kan voor een ander bepalen hoe het verlies van een dierbare gedragen moet worden. Rouwen is een eenzaam pad, dat alleen genomen moet worden. Niemand zal deze duisternis van mij over kunnen nemen.
Wat de buitenwereld ook denkt of vindt, mijn weg is mijn weg en die neem ik zoals het goed voor mij is. Er zou meer bewegingsruimte moeten komen, meer vrijheid moeten zijn om de duisternis weer met licht te kunnen vullen.  Ook tijd zou daar een belangrijke rol in kunnen spelen, want het terugvinden van licht, kleur en vreugde is niet binnen 1 jaar gedaan of überhaupt binnen een bepaald tijdsbestek. Voor elke mens is dat verschillend en het zou prachtig zijn, dat  elke mens op zijn eigen tempo zijn weg weer op zou kunnen nemen.

Duisternis kun je niet zomaar ineens laten verdwijnen, maar met aandacht, ruimte en zorg kan de zon ooit voorzichtig weer gaan schijnen.  

Follow

Na de dood van mijn kind ging ik door, vol gas, vol wilskracht, vol moed. Zoals mijn kind me het leven had voorgeleefd, zo zou ik doorleven. Mijn mouwen stroopte ik op en elke dag weer stapte ik vastberaden voort. Mijn hoofd vertelde me, dat ik verder moest en liet me de toekomst zien. Toch was dat lopen en stappen, niet meer zo gemakkelijk, als voorheen. Ik keek in de verte, waar een nieuwe horizon verwacht werd en liep. Ik tuurde en tuurde, waar mijn hoofd een nieuw leven voorspelde en stapte voort. Tot aan het moment, dat ik onderuit ging. Languit gestrekt. Mijn lichaam deed niet meer mee en ging in de verkramping zitten. Verbaasd kwam ik tot stilstand en terwijl ik daar op de grond lag, kwam het eruit. Met golven, met stormen, met tranen en pijn… Rauw viel de rouw op mijn dak. Ik brak. Ik kon niet verder lopen, ik kon niet verder gaan, ik moest de tijd nemen om te huilen. Ik merkte, dat ik op wilskracht mijn verlies nooit zou kunnen accepteren. Ik had het enkel weggestopt. Ik besefte dat ik de leegte nooit zou kunnen vullen, door alleen maar in de verte te blijven kijken. Ik moest terug, naar de dag, waarop het verlies was geleden en zonder tussenkomst van mijn hoofd, ging ik voelen. Hoe griezelig het ook leek, de tranen kregen de aandacht en sprongen en gleden en werden bevrijd. Mijn lichaam kreeg de kans om langzaam maar zeker te ontspannen. Eindelijk was er ruimte voor de emotie, die al zo lang was weggestopt.

Daar liggende op de bodem van mijn bestaan, kreeg ik weer grip. Hier begon mijn opbouw en heel langzaam vormde zich een nieuwe manier van leven. Rouw kun je niet wegstoppen. Het litteken blijft altijd zichtbaar en daar kon ik niet voor blijven wegrennen. Ik strompelde, ik viel, bleef liggen, maar stond weer op.

En … ik weet dat ik nog regelmatig zal vallen, maar dan weet ik, dat ik weer tijd moet nemen, voor mezelf en ruimte mag nemen om de ooit geleden pijn weer te bekijken. In elke levensfase, komt dit verlies namelijk weer terug, want hoe anders zou het zijn geweest, als mijn dochter was blijven leven…

Follow

Ik keek naar een toekomst, die ik in al mijn verwachtingen niet had bedacht. Hiervoor was geen routebeschrijving. Er was geen protocol waar ik me aan moest houden. Totaal teruggeworpen op mezelf moest ik gaan. In mijn rugzak sleepte ik de leegte mee. In mijn hart zeurde de melodie van gemis. Overal was het onveilig en onbekend. Zoveel tranen, die mijn blik vertroebelden en steeds maar weer vertelden, dat dit gevoel nooit over zou gaan. Het verlies van mijn kind, zou ik nooit anders kunnen plaatsen, dan met pijn. Op de tast ging ik en voelde het gewicht van mijn rugzak op mijn schouders en dat werd een vertrouwd gevoel. Niemand kon deze last van me afnemen of overnemen. Het was mijn pijn…
Toch kwam er een dag, waarop de zon weer scheen en de stralen mij verwarmden. Even kreeg een glimlach vat op me en ik genoot. Ik schrok van dit gebeuren. Ik mocht toch niet zomaar gaan lachen. Ik had toch totaal geen reden om vrolijk te zijn. Gauw pakte ik mijn rugzak en hing het weer op mijn schouders. Somber terugkijkend naar een tijd waar ik nog onbezorgd was.
Weer kwam er een moment, dat me even weer in het licht neerzette en me voorzichtig aanraakte met een gevoel van acceptatie. Weer de schrik en weer het snelle terug stappen naar mijn sombere staat.
Enkele vragen dienden zich aan:” Mag ik nog wel gelukkig zijn?.  Durf ik nog wel gelukkig te zijn?”
Hoe vaker ik me dat afvroeg, hoe duidelijker het antwoord kwam: ”NEE!”  Mijn nieuwe levensregels hadden bedacht, dat ik na het verlies van mijn kind, nooit meer blij zou mogen zijn en als ik dat toch was, dat er dan een groot schuldgevoel naar voren kwam. Het heeft me heel wat jaren gekost, voordat ik deze regels had herschreven.
Het duurde lang om deze overtuiging geen ruimte meer te geven.
Mijn kind zou hebben gewild, dat ik weer blij zou zijn en van het leven zou genieten. Mijn kind heeft voor elke dag gevochten en er iets moois van gemaakt… Zij zou als geen ander hebben gewild, dat de toekomst voor ieder van ons weer met ontdekking en verwondering gevuld zou zijn. Haar lijfspreuk was niet voor niets:” Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!”

Ik mag van mezelf weer genieten van het leven. Ik mag lachen en vrolijk zijn. Ik durf een toekomst te verwachten, waarin het gemis en de leegte zal zijn gevuld met nieuwe ervaringen en vreugde.

Follow