Troostgeschenk Blog

En de dag brak aan, waarop ik mijn ogen opende en er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik stond op en liep mijn dagelijkse gang en deed de dingen die ik moest doen. Er was echter geen roes, geen mist, geen beklemming.
Ik ademde, ik keek, ik was aanwezig!! In eerste instantie had ik het niet eens in de gaten, maar na enkele uren besefte ik, dat de zon helder scheen en het gras mooi groen was.
Ik ging zitten en dook naar binnen: ”Wat was er gebeurd?” Ik vond rust en stilte. Ik vernam geen gemis en er stroomden geen tranen, maar ik bleef mijn glimlach dragen. Ik was er gewoon. Het leven was weer gewoon… Gewoon… zoals het leven hoorde te zijn, met een glimlach.
Het heeft even geduurd, voordat ik deze glimlach de gehele dag kon dragen, want direct na dat besef, sprong er een schuldgevoel op. Hoe kon ik gewoon een glimlach dragen, terwijl ik mijn kind was verloren. Het lukte me echter steeds beter, om dat schuldgevoel geen ruimte meer te geven. Er was weer ruimte voor een toekomst. De klok werd mijn vriend, die me al tikkend de richting wees, ondanks het soms achterom kijken naar mijn verleden.
Tijd heelt de wonde, was niet van toepassing, maar tijd leerde me om mijn verdriet te weven in het leven van alledag, waardoor de wonde verzachtte. Mijn weerstand verminderde en het gevecht tegen de oneerlijkheid stopte en ik stroomde mee met golven van berusting en acceptatie. Ik dreef en mijn glimlach bleef steeds langer aanwezig. Door het accepteren van het leven en sterven van mijn kind kwam er ruimte voor warmte, voor de liefde, voor de kracht om door te gaan. Natuurlijk strompel ik nog weleens, maar het leven lacht ondertussen met me mee en geeft me weer vreugde en verwachting. Door het perspectief dat ik nu bezit, kan ik van vele kleine dingen genieten en me niet zo druk meer maken over futiliteiten. Ik ben een rijker persoon geworden, door het leed dat ik geleden heb. Ik ben ook gaan beseffen, dat het leven zoveel meer te bieden heeft, dan wat ik ooit had kunnen bedenken. Ik laat me daarom nog meer met de stroom meedrijven om te mogen ervaren, wat op mijn pad geplaatst wordt. Het is geen noodlot wat me getroffen heeft. Ik heb een prachtig kind mogen ontvangen en ik heb haar in liefde losgelaten en met deze liefde leef ik verder.

Follow

Het is niet eenvoudig om iets te zeggen, nu ik zie, dat jouw verdriet bijna niet te dragen is. Ik voel dat jij je tranen weg slikt en opzij drukt, terwijl ik hoop dat je mij vertrouwt, door ze te laten gaan. Ik zal niet over je oordelen. Ik zal geen mening hebben en ik kom niet met goede raad. Ik zal stilletjes naast je zitten en misschien leg ik mijn arm om jouw schouder en pak je hand even vast. Weet dat ik naast je sta en je probeer te begrijpen. Misschien heb ik dit verdriet ook ooit ervaren, misschien kan ik me voorstellen hoe jij je voelen moet, toch kan ik niet precies weten hoe het leven nu voor je is. Ik zwijg en leef met je mee.
Ik ben bij je. Ik heb de tijd genomen om er voor je te zijn. Geen snelle ontmoeting… Geen appje tussendoor… Oprechte aandacht voor jouw dag, die je nu aan moet gaan.
Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hoeft je niet sterker voor te doen, dan jij je voelt. Je hoeft geen glimlach tevoorschijn te toveren. Vertel, ik luister of zwijg, dan zwijg ik met jou mee.
In de leegte van jouw dag, wordt de stilte, de klank van afwezigheid. Het weven is begonnen, het opnieuw vormgeven van een toekomst. Het vergt moed, wil en energie om elke keer weer de keuze te maken vooruit te kijken of achterom te blikken. Er is vaak gezegd: “Veel sterkte met jouw verlies”, maar ik hoop dat je mijn troost ervaart als een extra steun voor deze moeilijke tijd.

Follow

Hoe vaak heb ik zuchtend, “Ik mis haar” gezegd. Hoe dikwijls heb ik gedichten over gemis geschreven?
Maar als ik over het missen wil spreken, vind ik er geen woorden voor. Wat is missen? Missen en gemis op zich zeggen eigenlijk niet zoveel, maar het gevolg van missen, des te meer. Wat doet missen?
Het brengt stilte, leegte, eenzaamheid, verlangen, heimwee, verdriet, tranen, duisternis en pijn en alles wat daar weer bij hoort. Het is een verzameling van emoties, die allemaal door het missen ervaren worden.

Ik mis je, want het is zo stil en normaal hoorde ik je stem. Ik mis je, want het is zo leeg en anders zat je bij mij aan tafel. Ik mis je, want ik voel me eenzaam en we kunnen niets meer samendoen. Ik mis je, want ik verlang naar je, maar ik kan je niet meer vasthouden. Ik mis je omdat mijn dag niet meer is, zoals die ooit was. Ik mis je, want je bent er niet, nooit meer, waardoor ik me verdrietig voel, tranen huil en het licht niet meer terug kan vinden. Missen staat gelijk aan het voelen van pijn, omdat je verwond bent en het leven zo veranderd is.

Het gemis is een plaats, die ooit ingenomen werd en nu met leegte en stilte is gevuld.
Er had iemand moeten zijn, die helaas niet meer lijfelijk aanwezig is. “Ik mis haar”, zijn 3 kleine woordjes, maar vaak hoort er een heel verhaal bij.

Soms is er aandacht voor het verhaal, soms blijft het bij deze 3 woordjes…

Follow

Vanuit het niets opende ik mijn ogen en had geen idee waarom ik wakker werd. Ik staarde naar het plafond en kon de slaap niet meer te pakken krijgen. Een paar minuten later begon het knagende gevoel te komen met de voor mij al bekende vragen: “Waarom had ik niet laten weten, wat ik ervan vond? Waarom was ik niet naar de verpleging gelopen om een klacht in te dienen. Waarom liet ik gebeuren wat er op dat moment gebeurde?”
Schuldgevoel!!

Mijn kind is al jarenlang niet meer lijfelijk aanwezig en ben ik op weg op het pad van rouw, maar vaak komen er schuldgevoelens omhoog, die me weer terug trekken naar een tijd, waarin ik iets had kunnen doen of juist niet. Vooral als het donker is, vooral als je even niet goed oplet, vooral als je wakker ligt te staren en niets doet, komen gedachten omhoog van pijn en lijden. De herinnering van een verpleegster, die de pleister van haar hoofdje afrukte, waardoor de wond weer openging. De verpleegster, die niet naar ons luisterde en haar eigen plan trok. Ik bleef stil en liet het gebeuren. Zelfs nu nog, kunnen zulke herinneringen me plagen. Schuldgevoelens oordelen en zullen nooit rust of berusting brengen. Ze kunnen ook zorgen voor de gedachte, dat je zonder kind nooit meer gelukkig zult zijn, want als je blij zou kunnen zijn, dan lijkt het net, alsof je je kind vergeten bent.

Rouwen is een werkwoord dat samenwerkt met zeeën van emoties. Het is niet alleen leren omgaan met gemis, maar ook met het herkennen van gedachten en overtuigingen. Het is niet alleen inweven van de leegte en de afwezigheid, maar ook het accepteren van een verleden, dat niet meer aan te passen is.

Wanneer ik tegenwoordig wakker schiet uit mijn slaap, ken ik de patronen en de gedachten en laat ze voorbijtrekken. Ik verneem ze, maar luister er niet meer naar. Het is zoals het was en ik kan er verder niets meer aan veranderen. De tijd geeft me de ruimte om hiermee om te gaan.

Follow

Tijdens een gezellig gesprek kwam het aan de orde. We hadden het over het leven, de keuzes die we hadden gemaakt en hoe we naar de toekomst keken. Ik merk, dat ik op zulke momenten meestal stil val. Ik kijk namelijk niet meer naar de toekomst. Ik probeer zoveel mogelijk van vandaag en het nu te genieten en juist geen verwachtingen te hebben, over een tijd die komen gaat. Ik dwaal vaker af naar het verleden, spelend met mooie herinneringen, treurend om het verlies, soms nog in tranen die dan weer opkomen. Erover praten doe ik al lang niet meer, want dan blijf ik er toch wel erg in hangen…

Maar!

“Erin blijven hangen”, wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld? Wanneer iemand het verlies niet kan verwerken en steeds weer in tranen is? Wanneer er geen stap gemaakt wordt naar de toekomst en in het verleden vast blijft zitten?  Wordt hierin dus aangegeven, dat het verlies op een gegeven moment ‘over’ of ‘verwerkt’ moet zijn?
Verstandelijk beredeneert begrijp ik goed, wat hier wordt bedoeld, maar gevoelsmatig vind ik het ‘blijven hangen’ toch wel een beladen woord. Want wie bepaalt hoelang je wel mag hangen en hoelang dat onwenselijk is?
De ander geeft aan dat het rouwproces te lang duurt en dat het tijd wordt, dat het leven weer moet worden opgepakt. Erin ‘blijven hangen’ is een oordeel, dat het fout is, wat je doet.

Ik zou heel graag zien, dat het geaccepteerd wordt, dat rouw een leven lang duurt. De lege plaats kan nooit worden ingevuld, door een nieuwe partner, een ander kind of ouder… Het gemis blijft, want deze dierbare persoon is lijfelijk niet meer aanwezig.
De leegte kan alleen maar in het leven worden verweven, met alle ups-and-downs. Elke dag brengt een nieuwe mogelijkheid om te blijven weven, maar soms ontbreekt de kracht, de moed en het doorzettingsvermogen en is er weer verdriet.

Zeg dan niet:” Kop op, blijf er niet in hangen”… begrijp wat er aan de hand is en geef aandacht op dat moment…

Wat vind jij? Want dit is een onderwerp dat meerdere invalshoeken kan hebben…

Follow