Troostgeschenk Blog

Rouw is een eenzaam pad, dat ik alleen moest gaan. Ook al was er een liefdevolle omgeving en veel medeleven. Mijn stappen maakte ik zelf, zoals ik ook de stappen terugzette, wanneer ik niet kon of wilde.
Ik had dan tijd nodig om op mijn manier weer contact te krijgen met waardevolle emoties en gevoelens. Ik ging op zoek in mijn binnenwereld, waar ik nog tranen verborgen had, waar nog boosheid of een schuldgevoel zat.

Wat mij dan hielp om daar te komen, was een meditatie of ‘dagdroom’. Ik daalde dan af, naar een wereld waar ik ‘thuis’ kwam.

“Wanneer het leven koud is en de duisternis oneindig. Wanneer de leegte, leeg blijft en de zon geen licht meer geeft. Wanneer de kracht ontbreekt en je even niet zo sterk wilt zijn, dan is er een plek waar de stilte je verwelkomt en uitnodigt om stil te staan. Je mag zijn wie je bent, er is geen oordeel. Voel je thuis en laat je verdriet er zijn. Jouw tranen mag je laten gaan, jouw woede en machteloosheid mogen eruit. Jouw schouders mogen zakken. Geef je maar over aan de ruimte die jou geboden wordt.

Klim op de vogel met z’n krachtige vleugels. Vlieg voorbij alle treurnis, het komt en het gaat.
Voel je bevrijd, verlicht en verlost, van de oneindige last die jou zo dikwijls bezwaard.
Spreid dan je armen en laat de lucht langs je stromen. Schreeuw luidkeels de woede vanuit ingehouden pijn.
Kijk vanaf de hoogte naar de wereld beneden, voel je gereinigd en eindelijk vrij.
Hier is de plaats waar jij thuis hoort te komen, waar jij mag rusten in de zachtheid van de wind
Je wordt er gedragen en liefdevol herkend met zaligmakende koestering.
De vogel zweeft en daalt neer vanuit de hoogte, je landt en wandelt naar een fontein van kleur.
Je wordt omringd door betoverende struiken en bloemen en vlinders. Het is een indrukwekkende oase van geur.
Laat je geleiden door de vrolijke bijen. Het zoemen verstilt het verdriet dat je draagt.
Ze vliegen met wijsheid en geven vol liefde, het antwoord op elke voorzichtige vraag.
Je mag blijven kijken en ruiken en dromen. De tuin is prachtig, een wonder op zich.
In deze omgeving wordt langzaam herboren, de kracht van de warmte, de waarde van licht.

Dompel onder, laat je drijven, omringen en vullen. Ontvang wat jij op dit moment nodig hebt.
Ik breng je terug met hervonden vertrouwen, voor de toekomst die voor jou is weggelegd.”

Ik hoop dat jij hier ook kracht uit zult putten.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit geschenkjes die je wellicht kunt geven. (zie foto’s)

Follow

De hitte van de zomer is langzaam verdwenen. De natuur heeft zich redelijk hersteld en kleurt het gras alweer groen. De regen mag weer vallen en de nieuwe dag toont zich. De vakanties zijn bijna voorbij en we keren terug in de gewoonte van de dag met z’n eigen ritme en invulling.

“De morgen brak aan, nog een beetje schemerig, maar wel met zijn plichten. Opstaan, ontbijten en de werkzaamheden verrichten. Op de automatische piloot deed ik ze, zonder enig besef van tijd of ruimte. Het leven ging gewoon verder en ik moest en zou ook gewoon mijn dingen doen. De leegte knalde echter door mijn wezen. De stilte was oorverdovend luid. Waar was mijn normale leven. Hoe had ik ooit geleefd, voordat dit verlies mijn bestaan binnentrad. Ik kon het niet terugvinden. Normaal bestond niet langer. Gewoon was uit mijn woordenboek verdwenen. Ik draaide in cirkeltjes en hierbij kwam ik steeds bij dezelfde pijn. “Heimwee”

Ik wilde terug naar de tijd, waarin alles zorgeloos was. Ik wilde niet vooruitkijken, want daar was niet te vinden, wat ik was verloren. Ik draaide me om, kijkend naar waar we samen waren geweest en treurde. Ik hield me vast aan de jaren van vreugde en blijdschap. Ik wilde niet voelen wat er nu te voelen was, ik kende de weg niet en wilde hem niet gaan”.

Het zijn die gewone dagen, waarop je terug geplaatst wordt in het verleden. Iedereen is druk bezig met zijn eigen leven en het verlies dat ooit geleden is, is vergeten. Na een bepaalde tijd, moet je het rouwproces toch alleen zien te klaren.

Hoe mooi zou het zijn om op onverwachtse momenten even een berichtje te ontvangen van iemand, die je dan een hart onder de riem steekt. Die beseft dat gewone dagen nooit meer normaal zullen zijn.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn de geschenkjes op de foto’s iets wat je wellicht kunt geven.

Follow

Hoe vaak laat ik me leiden door verwachtingen en verplichtingen. Hoe dikwijls hou ik mijn ‘kop’ ervoor, stroop mijn mouwen op, snuit mijn neus en weeg mijn tranen weer weg. De tijd is voorbijgegaan en ik ben al vele jaren verder. Er wordt van mij verwacht, dat ik het leven weer toejuich en er weer van geniet.
Dapper zet ik mijn stappen en glimlach naar de nieuwe dag. Uitdagingen ga ik aan en merk dat ik sterk genoeg ben om met tegenslagen om te gaan. Wat is het leven toch geweldig mooi!

Maar soms zijn er van die dagen, waarop het totaal niet gaat. Alsof er stroop door mijn aderen vloeit en er een brok in mijn keel zit. Mijn schouders hangen zwaar en mijn tranen lijken vanzelf te stromen. Ik heb geen idee hoe het komt en mijn ‘kop’ krijg ik er niet voor, mijn mouwen hangen krachteloos om mijn armen en hoe ik mezelf ook toespreek… het lukt niet. Dan weet ik, dat ik naar mezelf mag luisteren. Wanneer het niet gaat, dan gaat het domweg niet. Ik ben lief voor mezelf en doe een stapje terug. Ik hoef voor dat moment niet sterk te zijn. Mijn hoofd mag ontspannen en ik mag het laten hangen. Mijn neus mag snuffen en mijn tranen krijgen de vrije loop. Ik laat los… en laat het gebeuren.
De verwachtingen en verplichtingen berg ik op, want ik mag ruimte nemen om mijn emoties te laten gaan.

In mijn rouwproces kwam ik er namelijk achter, dat acceptatie van de dood zoveel extra pijn bracht. Herinneringen die met een nieuwe boodschap kwamen. Schuldgevoelens, spijt, machteloosheid, het onomkeerbare. Een weg met stapjes voor- en stapjes achteruit. “De tijd heelt de wonde”, zegt men dan, maar voor mij gold dat, de tijd mij liet voelen dat deze extra boodschappen mij niet dienden en dat ik deze los mocht laten.

Wees lief voor jezelf en vorm uit herinneringen geen nieuwe pijn. Laat jezelf gaan wanneer het te heftig wordt en geef jezelf de ruimte om het gemis te bekijken en te doorvoelen. Het is geen weg, dat zomaar bewandeld is en voorbij gaat. Het is een pad, waar je elke keer weer nieuwe ervaringen opdoet en soms ook even weer terug stapt.
Gun jezelf deze stappen en wees niet te hard voor jezelf.

Follow

Hoe vaak heb ik deze woorden gehoord. Hoe vaak werd er vooral door de oudere mens geopperd: “Ieder huisje heeft z’n kruisje”. Men draaide zich om en ging weer verder met het leven. Deze woorden denderden dan ook regelmatig door mijn hoofd. Wat wordt daar nu eigenlijk mee gezegd?

“Jij moet het net als alle anderen maar redden? Bij iedereen is er wel wat? Niet zeuren en doorgaan?”

Omdat ik er vaak over heb nagedacht, kon ik ook zien, dat er vroeger inderdaad veel meer leed voorkwam dan tegenwoordig. Kinderen kregen niet de zorg, die ze heden ten dage kregen en de medische wereld was nog niet op het peil waar het nu op staat. Ik kreeg steeds meer begrip voor de oudere mensen, die met deze uitspraak verder hebben moeten leven. Zand erover, niet zeuren en doorgaan. Ze hadden geen keuze en overal was wel wat. Maar wat moet dat zwaar zijn geweest, waar hebben zij hun tranen kunnen huilen, met wie hebben zij over het verlies van kind, man of familielid kunnen praten.

Ik was vorige week op het kerkhof en het viel me op, dat er op bepaalde grafplaatsen een klein steentje bijgeplaatst is. Gelukkig mag er eindelijk aandacht zijn voor de baby, die men heeft verloren, maar waar vroeger niet meer over gesproken werd. In deze tijd mag de mens rouwen. Er mag tijd worden genomen om het verlies van een dierbare een plekje te geven. Ook al lijkt die tijd nooit lang genoeg, maar in vergelijking met vroeger is er zoveel meer begrip voor de mens die rouwt. Ik ben ook blij, dat er steeds meer rouwtherapeuten zijn, die een klein eindje meelopen om het verlies een plekje te geven, zodat er geen trauma of blokkade ontstaat, waar op latere leeftijd last van wordt ervaren.

En dat ik mijn gedichten mag plaatsen om ruimte te geven aan mijn gevoelens, gedachten en emoties.

Follow

Ik keek op het papier waar ze één voor één genoemd werden… De rouwtaken. Ik kan ze nu niet eens meer noemen, maar ik weet nog heel goed, dat ik er een beetje ‘wiebelig’ van werd. Er was iemand geweest, die de rouwende mens had bestudeerd en hij was tot de conclusie gekomen, dat elke mens die een dierbare verloor rouwtaken te doen had. Hoezo, taken…? Hoezo voor elke rouwende mens?
Voor mijn gevoel is niet elke mens gelijk. Elke mens is juist uniek en zal zijn rouw dan ook op eigen manier beleven en invullen.

Ik heb ervaren, dat rouwen een levenlang duurt. De rouw die je voelt is rauw. Er is een stuk of stukje van je hart gesneden en deze wond is schrijnend. De weg die volgt na het verlies, is een weg met vallen en opstaan. Rouwen wordt een werkwoord en ik heb hierin geen taken kunnen ontdekken.
Stel je eens voor: ” Zo, deze 1^e taak heb ik volbracht. Ik heb het met een gunstig resultaat afgesloten. Nu komt de volgende taak. Wat zal die van mij verwachten?!” Dan lijkt het net alsof je een pad aflegt, dat voor je klaarligt en niet anders is dan dat. Wanneer je de eerste afslag hebt genomen, dan komt vanzelf de tweede en als je goed je best doet, dan neem je niet veel later de derde afslag.

Helaas heb ik ontdekt, dat ik niet eens wist, welke kant ik überhaupt op moest, laat staan dat er een route uitgestippeld lag. Totaal uit mijn evenwicht probeerde ik te blijven staan. Tastend maakte ik kleine stapjes, om hunkerend weer terug te willen naar het verleden. Ik viel zo vaak. Ik krabbelde weer op. Ik zocht en ontdekte kleine trappetjes. Langzaam maar zeker zag ik weer lichtpuntjes, die niet altijd even sterk schenen. Het is een ontdekkingstocht, die nooit zal eindigen. Want door een geurtje, liedje, geboortedag of feest… kun je alles wat je tot dan toe hebt bereikt weer kwijtraken. Dan kan het zomaar zijn, dat het gemis in volle glorie terug is en je weer opnieuw mag beginnen.
Rouwen duurt een leven lang. Rouwen is een nieuwe weg, die je moet ontdekken en zelf moet gaan bewandelen. Taken heb ik niet gezien, noch vernomen.

Wel ben ik de liefde tegengekomen. Een liefde zo diep, die alle gemis te boven ging. Liefde die mij leidde naar een weten, dat de verbinding altijd zal blijven bestaan.

Langzaam trekken de dagen voorbij
De nachten duren ontzettend lang
De slaap kan ik niet te pakken krijgen
Ik word er zo moedeloos en verdrietig van

Ik was zo krachtig en zo sterk
Ik pakte mijn leven weer moedig op
Het lijkt alsof nu pas… vele jaren later
De energie en wilskracht stopt

Rouwen duurt een leven lang
Tranen blijven altijd komen
Soms is er een tijd van rust
Maar dan voel je ze weer stromen

Door een fijne herinnering
Of op een onbewaakt moment
Sta je weer terug bij AF
Omdat je zo enorm kwetsbaar bent

Dit is mijn leven, dat weet ik nu
Leegte blijft een deel van mij
Maar de liefde die wij voelden
Zit diep van binnen voor altijd

Karin

www.troostgeschenk.nl

Follow