Troostgeschenk Blog

Een heel fijn en liefdevol 2020, waar gedenken met warmte omringd mag worden en herinneringen met een glimlach gekoesterd.

Het is triest en somber buiten. Alsof de decembermaand het licht heeft uitgedaan. De kou slaat mij op het lijf en de duisternis voelt als een zware deken. De feestdagen zijn vaak moeilijk door gemis, maar de stilte, die ontstaat na het knallen van het vuurwerk en het bezinken van al het feestgedruis, ligt soms nog zwaarder op mijn schouders en in mijn hart. Ik heb vaak moeite met het nieuwe jaar. Mijn onbezorgdheid ben ik lang geleden kwijt geraakt, maar ik heb met veel moeite en kracht, mijn vertrouwen terug weten te vinden.

Een nieuw jaar ligt nu voor me alsof het een grote tuin is, waar ik weer nieuwe bloemen mag planten. Een plek waar ik weer tot mezelf mag komen. Ruimte die ik tot me mag nemen om er iets van te maken.

Ik open mijn deur naar het nieuwe jaar en voel me hoopvol. “Hoop doet leven” en ik zaai mijn eerste zaadjes van hoop. Hoe donker het ook zal zijn, deze eerste dagen of misschien de eerste maanden, mijn hart blijft hopen op de dag, waarop de zon weer zal schijnen en mijn wezen weer volloopt met warmte, licht en liefde. Het leven kwam met tegenslagen en haalde me onderuit, maar ik sta weer op. Ook al weet ik, dat ik nog wel zal struikelen of terug zal vallen, de hoop neemt me bij de hand om me verder te begeleiden naar morgen. Natuurlijk mag ik blijven zitten en ik mag ook altijd weer even terug willen naar een tijd, die ooit eens was, maar de hoop zal ik niet verliezen.
Hoop is een woord van 4 letters, maar deze letters bezitten een waardevolle boodschap. Hoop!

Hoop geeft aanleiding voor nieuwe mensen in je leven. Hoop nodigt uit om van de dag te gaan genieten. Hoop geeft je kracht om uitdagingen aan te gaan en hoop is en blijft verbonden met de liefde die vertelt over een hart dat van iemand gehouden heeft en dat ook altijd zal blijven doen. Hoop is weten, dat ooit de verbinding weer voelbaar zal worden.

Follow

Terwijl het jaar langzaam zijn ogen dichtdoet en het donker zich steeds meer als een deken over ons heen legt, tel ik de dagen naar Kerstmis en de Jaarwisseling. Ik trek naar binnen, letterlijk en figuurlijk. Ik kijk terug op de maanden en overdenk het jaar. Wanneer Sinterklaas weer naar Spanje is vertrokken en Wereldlichtjesdag is geweest, overvalt me weer de snelheid van de tijd. Ik heb geleerd het gemis in de dag te weven en ik heb geleerd om met de leegte om te gaan, maar elk jaar in december overvalt me toch weer de afwezigheid van mijn dierbaren.
Het is niet dat ik het benoem of dat ik heel bewust de plek aanwijs die niet meer gevuld is, maar er komt een gevoel van melancholie in mijn hart. Alsof er kleine pareltjes naar buiten willen. Ze twinkelen, schitteren en stralen. Ze vertellen mij van een verleden, waar een Kerstboom werd opgetuigd met Kerstmelodietjes op de achtergrond, kerstkransjes op een schaaltje, Nieuwjaarskoekjes met slagroom.  Een glimlach tovert zich tevoorschijn, maar ook toont zich het litteken in mijn hart… De pareltjes veranderen langzaamaan in tranen, die weer een weg over mijn wangen, vinden. Elk jaar weer, wordt dit spoor gevormd en vastgelegd.
Tranen, omdat de decembermaand, met zoveel licht en gezelligheid, de afwezigheid beschijnt en weer pijnlijk duidelijk maakt, dat diegene nooit meer aanwezig zal zijn.
Duisternis voert me naar het verdriet, dat ik mag voelen, dat tevoorschijn mag komen, dat gehuild mag worden. Elk jaar is er gelegenheid om het toe te laten, zodat het weefgaren weer verder af mag wikkelen. Wevend kom ik de dagen door, om uiteindelijk met Kerstmis toch het licht binnen te laten komen. De wond is verzorgd en weer verbonden. Het mag er zijn. Met Kerstmis is er dan ruimte om de sterren te zien stralen, het kaarslicht te aanvaarden en een groetje naar de hemel te blazen. Sterren stralen in de nacht, wachtend op de liefde, die altijd ontvangen zal worden en de verbinding altijd voelbaar zal blijven maken.

Follow

Doordat ik tegenwoordig veel Troostconsulten geef, ontdek ik nog meer dat er op Rouw wel een hoge verwachting ligt. De mens tegenover mij, voelt druk om weer ‘normaal’ te kunnen functioneren. Het verlies is geleden en wordt vaak in jaren geteld en dan moet er weer een dag zijn, waarop het leven weer is, zoals het ooit eens was.
Ik kom veel berichten tegen, zo ook deze week een filmpje van Manu Keirse, waarin verteld wordt over de Rouwtaken of rouwfases. Ik word er steeds weer wiebelig van. Rouw is niet in een Excel bestandje te zetten. Voor mij voelt het alsof je een vaste weg kunt bewandelen, wanneer je een verlies geleden hebt. Helaas is dit niet het geval. Natuurlijk zijn er overeenkomstige emoties, die voor elke mens gelden, maar rouw is vooral een enorm en groot persoonlijke proces. Het verliezen van een waardevolle mens aan de dood, staat vaak niet op zichzelf en raakt een oude pijn, die weer geactiveerd wordt. Ik herken het bij mezelf.
Toen Annemiek overleed, verloor ik in hetzelfde jaar mijn moeder. Twee verliezen in zo’n korte tijd, kon mijn wezen niet aan, dus plaatste ik het overlijden van mijn moeder in een prachtig doosje met een gouden lintje erom, ergens achterin mijn geheugen. Het heeft jaren geduurd, voordat ik begreep dat ik daar nog een ‘rouwtaak’ te verrichten had. Weggestopt voor tijden, wanneer er weer ruimte zou zijn ontstaan om deze tranen de ruimte te geven.
Rouw en taken… klinkt voor mij alsof je een ‘taak’ moet uitvoeren en dat die taak dan is afgewerkt. Taken zijn opdrachten, die opgegeven zijn en waarvan men verwacht, dat er een dag komt, dat alles achter de rug is.

Inderdaad is rouw een werkwoord, je hebt de verantwoordelijkheid om van je leven, het beste te maken. Rouw staat gelijk aan verweven van een ervaring in het dagelijkse bestaan. Maar rouw is voor elke mens een uitdaging om het in zijn of haar persoonlijke situatie te laten passen.
Het bijzondere van het omschrijven van een ‘Takenpakket’ is, dat je beoordeeld wordt aan de hand van dit pakket.
Als je niet voldoet, dan is er iets met je aan de hand.

Natuurlijk is er iets aan de hand… en dat zal een leven lang duren. De lege plaats blijft namelijk altijd bestaan. Geef aan elke mens zijn/ haar tijd en ruimte om het te aanvaarden en hopelijk is er begrip en respect voor de wijze waarop dat wordt gedaan. 

Follow

Wanneer je zou weten, dat dit jouw laatste dag zou zijn, zou je dan deze dag anders invullen? Zou deze dag dan een hoogtepunt worden, dat voor altijd in herinneringen zou worden bewaard? Ik wel!
Hoe jammer is het, dat je helaas niet weet wanneer die dag aanbreekt. Soms kun je achteraf zeggen, dat het erop leek dat een mens zijn leven aan het afronden was, maar dat je het niet bewust in de gaten had.
De bewuste dag die, wanneer het de laatste blijkt te zijn, graag teruggedraaid zou worden.

Terugkijkende op een leven, merk ik dat die laatste dag, tevens de eerste dag was van een leven ‘zonder’.
Op de laatste dag, werd afscheid genomen van de aanwezigheid van een dierbaar persoon. De wereld en de tijd schenen stil te staan. Verdoofd en in overlevingsstand werd het afscheid voorbereid. Pijn en gemis werden nog op afstand gehouden, want het leven stond nog dichtbij en werd nog bijna tastbaar doorvoeld.
Na alle drukte van het afscheid nemen, overrompelde de leegte in het dagelijkse bestaan. Geleefd worden. Een nieuwe invulling geven aan de toekomst, met heimwee naar de momenten, die geleefd werden voor De Laatste Dag!

De beleving van De Laatste Dag kleurt ook de weg van rouw. Heb je persoonlijk afscheid kunnen nemen. Heb je nog een kus kunnen geven. Heb je nog een groet over kunnen brengen. Heb je vast kunnen houden. Heb je nog een glimlach gedeeld… of juist niet.. Heb je het boek dicht kunnen doen of is het een verhaal met een open einde…

De Laatste Dag … Hoe heb jij die beleefd?

Follow

“Na dit leven is er niets en alles hier is zonder reden!” De woorden galmden in mijn wezen na en raakten een gevoelige snaar. De mevrouw tegenover mij, was er stellig van overtuigd en knikte er ter bevestiging bij.
Ze meldde met dezelfde stelligheid dat ze verder moest en stapte kordaat in de richting die zij voor ogen had.
Ik keek haar na en overdacht ons gesprek. Ik was haar tegengekomen en wist dat ze sinds kort zonder partner verder moest en had haar gevraagd hoe het met haar ging. Ze moest even nadenken voordat ze me vertelde dat
er niets anders op zat dan verder met leven te moeten en dat het soms moeilijk was, maar over het algemeen lukte het best wel. Mijn gevoelige snaar vertelde me echter zoveel meer; de trilling in haar stem en de blik, die even weg was geschoten.
Ik herhaalde haar woorden en moest bekennen, dat voor mij het leven nooit eindigt. Na de dood is er een nieuw begin. Het leven is voor mij een wandeling op weg naar groei. Elke dag kan een uitdaging zijn om van te leren en elke stap kan weer leiden naar een volgende les. De dood is voor mij, verandering van gedaante en in deze nieuwe vorm ben ik nog altijd aanwezig. Deze gedachte geeft me enorm veel steun, maar ook laat het me openstaan voor boodschappen van de andere kant. Berichtjes van liefde die kracht geven en troosten. De aanwezigheid van het licht die de weg uit de duisternis toont. De stilte van vertrouwen, die wonden heelt.
Ieder zal over het leven zijn eigen gedachtes hebben, door de ervaringen die zijn opgedaan, maar ik geloof dat
 mijn ziel voorbij tijd en ruimte zal blijven bestaan en dat de verbinding voor eeuwig is.

Deze overtuiging begeleidt me en is een deel van mij, om mijn leven op mijn manier in te vullen. Liefdevol kan ik over mijn kind blijven spreken en over alle overleden dierbaren, omdat ik weet, dat ik ze ooit terug zal zien.
Ooit komt het moment, dat ik in totale liefde terug keer, naar de plaats waar zij wachten.

Alles in dit leven heeft zijn reden. Wat vinden jullie?

Follow